1) Powieść przygodowo-historyczna Epopeja polsko-indiańska (w częściach) 2) Inne (m.in. artykuły historyczne) 3) Ciekawostki ****************************** Akcja powieści rozgrywa się w XVI wieku, głównie na terenie Polski i obecnych Stanów Zjednoczonych... Powieść jest umiejscowiona w konkretnym okresie historycznym, wiele elementów jest prawdziwych, ale i wiele jest wymyślonych przez autora. Zapraszam do lektury (wcześniejsze części i inne posty znajdziecie w archiwum)
Moja lista blogów
par
ZOSTAŃ BOHATEREM POWIEŚCI, OPOWIADANIA itd
-------------- ZOSTAŃ BOHATEREM POWIEŚCI, OPOWIADANIA itd
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Istnieje możliwość napisania powieści, opowiadania itd - gdzie możesz być kim sobie tylko zapragniesz (np. władcą, rycerzem, słynnym podróżnikiem itd), czas i miejsce akcji (dowolne: przeszłość, teraźniejszość, przyszłość - np. starożytność, średniowiecze, czasy współczesne) - (opcja płatna). Będziesz miał realny wpływ na swojego bohatera - kontakt z autorem. Powieść może być opublikowana np. na tym blogu. Szczegóły do ustalenia - kontakt mailowy: limmberro@op.pl
Polecany post
Historia - Skąd Hitler wziął swastykę?
Swastyka – ogólnie znak ten kojarzy się całemu światu jako symbol nazizmu i zła. Paradoksalnie wcześniej oznaczał całkiem coś innego! Swast...
sobota, 4 kwietnia 2015
piątek, 27 marca 2015
Słynni Indianie (8)
PONTIAC
(Ten Który Uśmierza Ból)
Żył w latach 1720-1769. Wódz Indian z plemienia Ottawa. Ojciec pochodził z tego samego plemienia, a matka z Odżibwejów. Zafascynowany Neolinem - prorokiem z plemienia Delaware zachęcającym Indian do porzucenia wszystkich brytyjskich dóbr i obyczajów. Walczył po stronie Francuzów przeciw Brytyjczykom (wojna 1754-1763). Pontiac żywił wyraźną wrogość do Brytyjczyków, których obwiniał za grabież ziem należących do Indian. Poświęcił życie na walkę za zachowanie sposobu życia i kultury Indian. Był wybitnym wodzem odnoszącym sukcesy w starciach z lepiej uzbrojonymi wojskami brytyjskimi. W 1763 roku został naczelnym wodzem tzw. powstania Pontiaca (1763-1766), zakończonego porażką sprzymierzonych plemion indiańskich. Po klęsce Pontiac wraz z najbliższą rodziną osiedlił się nad rzeką Maumee. W 1769 roku został zamordowany najprawdopodobniej przez Indianina z plemienia Kickapoo przekupionego przez Brytyjczyków.
Etykiety:
czy Pontiac musiał przegrać,
indiańskie powstania,
kim był Neolin,
kim był Pontiac,
Ottawowie,
plemię Ottawa,
Powstanie Pontiaca,
wodzowie Ottawa
Słynni Indianie (7)
CZERWONA KURTKA
(Sagoyewatha, Ten który Ich obudził)
Żył w latach ok.1750-1830. Wódz plemienia Seneka z grupy plemiennej Irokezów. Jako jeden z pierwszych wodzów indiańskich przeciwstawił się amerykańskiemu podbojowi. Wspierał wojska brytyjskie podczas wojny rewolucyjnej (1775-1783). Brytyjczycy podarowali mu czerwoną kurtkę i stąd powstał jego pseudonim. Był rzecznikiem konfederacji plemion irokeskich w powojennych rokowaniach ze Stanami Zjednoczonymi. Nie widząc innej drogi zachęcał współplemieńców do pokoju z Amerykanami. Zwalczał jednak misjonarzy chrześcijańskich, ale także proroka z własnego plemienia - Piękne Jezioro, który namawiał do zmiany tradycyjnego stylu życia plemienia. W miejscowości Buffalo znajduje się jego pomnik.
Etykiety:
Czerwona Kurtka,
plemię Seneka,
plemiona irokeskie,
plemiona Irokezów,
słynni indiańscy wodzowie,
Słynni wodzowie Irokezów,
Wodzowie Irokezów
środa, 25 marca 2015
wtorek, 10 marca 2015
Słynni Indianie (6)
COCHISE
(Dąb)
Żył w latach 1810 (1815) – 1874. Wódz Apaczów Chiricahua,
szczep Chokonen. Był uważany za jednego z największych wodzów Ameryki. Posiadał
wyjątkowe zdolności wojownika i stratega, wykazywał się dużą inteligencją,
starał się realizować dalekowzroczne plany. Wszystko to zjednało mu szacunek i
uznanie Apaczów, co pozwoliło mu zjednoczyć pod swoim dowództwem wszystkie
grupy Chokonen, a także wywierać wpływ na wszystkie odłamy Chiricahua. Cieszył
się sporym posłuchem nawet wśród Apaczów Zachodnich, co nie zdarzyło się nigdy
wcześniej. Przez ponad 40 lat walczył z armią meksykańską, potem z amerykańską
i żadnej nie udało się go pokonać. Z upływem lat zrozumiał, że jego lud musi
złożyć broń, bo siły wroga są przytłaczające. Przerwał walki, potrafił jednak
wynegocjować korzystne warunki dla Apaczów Chiricahua.
Istnieje duże prawdopodobieństwo, że słynny niemiecki pisarz
Karol May tworząc postać Winnetou wzorował się właśnie na nim.
Popiersie z brązu dłuta Betty Butts.
Portret Cochise'a wykonany przez współczesnego artystę Robina Wolfa na podstawie opisów naocznych świadków, zdjęć jego dwóch synów i charakterystycznych rysów twarzy Apaczów Chiricahua.
poniedziałek, 9 marca 2015
Słynni Indianie (5)
GERONIMO
(Goyahkla lub Goyathlay, Ten który ziewa)
Żył w latach 1829-1909. Jeden z wodzów Apaczów Chiricahua.
Imię Geronimo nadali mu Meksykanie. Na wojenną ścieżkę wkroczył prawdopodobnie
w 1858 roku po tym, po tragicznej śmierci żony i trojga dzieci zamordowanych
przez żołnierzy meksykańskich. Wielka rodzinna tragedia sprawiła, że stał się
bezlitosny dla meksykańskich, a w późniejszym okresie także dla amerykańskich.
Geronimo zasłynął przede wszystkim ze zwycięskich walk podjazdowych
na meksykańsko-amerykańskim pograniczu. Przypisywano mu też niespotykane
okrucieństwo. Początkowo starał się unikać konfliktu z Amerykanami. Gdy jednak
w latach 60-tych XIX wieku odkryto złoto w Nowym Meksyku walczył z nimi pod
wodzą Cochisa i Juha. Gdy Cochise zdecydował się na osiedlenie w rezerwacie
Geronimo walczył dalej, przez pewien czas przebywał w rezerwacie, następnie w
więzieniu w Arizonie. Następnie – na przemian – to walczył, to przebywał w
rezerwacie. Po raz ostatni walczył w 1886 roku i od tego czasu był już jeńcem
wojennym do końca życia.
Geronimo stał się jednym z najbardziej znanych wodzów
indiańskich, bohaterem licznych legend, powieści oraz westernów. Jego imieniem
nazwano amerykański okręt (USS Geronimo, 1943).
Słynni Indianie (4)
Czarny Jastrząb
Żył w latach 1767-1838. Wódz wojenny Sauków i Lisów. Już w młodości wykazał się w walkach z Osagami dzięki czemu został wodzem wojennym.
W 1804 roku Amerykanie podstępem zmusili Sauków do podpisania niekorzystnego traktatu, który oddawał Stanom Zjednoczonym 6 milionów hektarów terenów plemiennych. Czarny Jastrząb nie uznał tego traktatu argumentując, że został on podpisany bez wiedzy plemienia, a wodzowie nie mieli uprawnień do jego zatwierdzenia. Wkrótce doszło do pierwszych poważnych zatargów, gdyż Amerykanie w 1808 roku rozpoczęli budowę fortu na nabytych terenach. Czarny Jastrząb chciał go zniszczyć, ale siły wroga były przeważające.
W 1812 roku wybuchła wojna brytyjsko-amerykańska i Czarny Jastrząb stanął po stronie tych pierwszych. Jednak główny wódz obu plemion – Keokuk był stronnikiem Amerykanów. Rozłam w plemionach pogłębił się, gdy Keokuk oddał Stanom Zjednoczonym wszystkie tereny plemienne położone na wschód od Missisipi.
Dwadzieścia lat później Czarny Jastrząb wraz z 400 indiańskimi rodzinami przekroczył rzekę by osiedlić się na oddanym przez Keokuka terenie w widłach rzek Missisipi i Rock River (północne Illinois). Wybuchła panika wśród białych osadników, rozpoczęła się tzw. wojna Czarnego Jastrzębia. Do Sauków i Lisów przyłączyli się wojownicy Winnebago i Potawatomi, wkrótce rozpoczęły się ataki na wsie i farmy, tysiące osadników uciekło na wschód kraju. Siły indiańskie były zbyt małe, żeby skutecznie stawić czoła ścigającym ich żołnierzom, więc wódz postanowił schronić się za Missisipi. 2 sierpnia 1832 roku podczas przeprawy przez rzekę Indianie zostali zaatakowani przez wojska amerykańskie wspomagane przez Siuksów. Większość ludzi Czarnego Jastrzębia poniosła śmierć. Sam wódz poddał się Amerykanom i przez kilka miesięcy był obwożony w klatce po miastach. Po uwolnieniu wrócił do stanu Iowa. W 1891 roku w pobliżu Rock Island, w miejscu gdzie znajdowała się rodzinna wioska Czarnego Jastrzębia stanął jego pomnik dłuta Laredo Tafta.
Słynni Indianie (3)
Tecumseh
(Puma gotowa do skoku lub Skacząca Puma)
Żył w latach 1768-1813. Wódz plemienia Szawanezów. Doskonały przywódca wojskowy, mówca, polityk i generał brytyjski. Był wielkim zwolennikiem utworzenia szerokiej konfederacji plemion indiańskich na południe od Wielkich Jezior, której celem byłoby powstrzymanie inwazji białych.
Indianie zawiązali taką konfederację w latach 80-tych XVIII wieku, a na czele połączonych sił (m.in. Szawanezi, Ottawowie, Delawarowie, Miamisów, Lisy i Saukowie) stanął wódz plemienia Miamisów Mały Żółw. Indiańska konfederacja dysponowała dwoma tysiącami wojowników i współpracując z Brytyjczykami odniosła kilka znaczących zwycięstw, m.in. w 1791 roku Indianie pokonali wojska amerykańskie w bitwie nad rzeką Wabash. Była to największa klęska Amerykanów w starciach z Indianami (600 zabitych i 400 rannych). Trzy lata później opuszczeni przez Brytyjczyków Indianie ponieśli porażkę pod Fallen Timbers (bitwa pod zaporą z pni). Tecumseh uczestniczył w tych wydarzeniach jeszcze jako mało znaczący wódz. W 1795 roku zawarto pokój, który umożliwił Amerykanom osiedlanie się w dolinie Ohio. Tecumseh był temu przeciwny, ale był jeszcze zbyt mało znany.
Tecumseh rozumiał, że konfederacja kilku plemion indiańskich nie powstrzyma Amerykanów w parciu na Zachód. Postanowił stworzyć znacznie szerszą koalicję Indian. Zaczął podróżować i namawiać inne, nie biorące do tej pory w walkach, plemiona. Wraz z nim działał jego młodszy brat – Otwarte Drzwi, wśród białych znany jako Prorok. W 1805 roku przeżył on duchowe przebudzenie i oświadczył, że posiada ponadnaturalne zdolności. Kombinacja politycznych zdolności Tecumseha i duchowe przywództwo jego brata zaczęła przynosić efekty. W 1808 roku w zachodniej Indianie ustanowiono stolicę konfederacji Tecumseha.
Tecumseh wciąż podróżował, namawiając kolejne plemiona do konfederacji. Tymczasem gubernator Terytorium Indiańskiego William Henry Harrison z niepokojem przyglądał się rozwojowi wypadków, zwłaszcza że coraz bardziej prawdopodobny stawał się wybuch wojny z Wielką Brytanią, a podejrzewał, że indiańska konfederacja stanie po stronie Brytyjczyków. W końcu, w 1811 roku, podczas nieobecności Tecumseha Harrison podszedł pod stolicę konfederatów – Tippecanoe, zastępujący wodza jego brat Otwarte Drzwi nakazał atak na amerykański obóz i poniósł klęskę. Konfederacja straciła sporo na znaczeniu wśród Indian, choć z drugiej strony Tecumseh nadal cieszył się znacznym poważaniem wśród wielu Indian, szanowali go również Brytyjczycy.
W 1813 roku Harrison otrzymał pod swoje dowództwo 8000 żołnierzy, w między czasie Amerykanie pokonali brytyjską flotę, do tego wszystkiego dowódca brytyjski generał Henry Proctor lekceważył Indian używając ich głównie do osłony tyłów. 5 października 1813 roku doszło do konfrontacji nad kanadyjską rzeką Thames (bitwa pod Moraviatown). W trakcie bitwy Brytyjczycy wycofali się i osamotnieni Indianie ponieśli klęskę, a Tecumseh zginął w walce.
niedziela, 8 marca 2015
Słynni Indianie (2)
SIEDZĄCY BYK
(Tatanka Yotanka)
Żył w latach 1831-1890. Wódz i szaman Siuksów Dakota
Hunkpapa. Współautor wielkiego zwycięstwa w bitwie nad Little Bighorn w 1876
roku (wspólnie z Szalonym Koniem dowodził połączymi siłami indiańskimi, głównie Siuksowie Dakota i Czejenowie). Po bitwie poprowadził swoich ludzi do Kanady, gdzie znalazł schronienie
przed ścigającym go wojskiem amerykańskim. Siedzący Byk wrócił po pewnym czasie
do Stanów Zjednoczonych i został zamknięty w rezerwacie. W 1890 roku został
zastrzelony przez indiańskich policjantów na służbie armii USA, powodem był
udział w zakazanym Tańcu Ducha.
Słynni Indianie (1)
SZALONY KOŃ
(Tashunka Witko lub Tashunka Uitko)
Żył w latach 1849-1877. Wódz Siuksów Dakota Oglala. Jeden z
najsławniejszych wojowników w dziejach Indian. Na czele Dakotów zadał armii amerykańskiej co
najmniej dwie wielkie klęski. Najbardziej spektakularne było zwycięstwo nad
Little Bighorn (25 czerwca 1876 r), połączone siły Siuksów, Czejenów i Arapaho pod
wodzą Szalonego Konia i Siedzącego Byka rozniosły w pył 7 Regiment Kawalerii US
pod dowództwem ppłk George'a Custera. Mimo
olśniewających zwycięstw Szalony Koń musiał w końcu złożyć broń i pozwolić
zamknąć się w rezerwacie. Mimo tego faktu stanowił wciąż potencjalne
zagrożenie, a żołnierze amerykańscy bali się go panicznie, bardziej niż
wszystkich Dakotów. Zginął podstępnie zabity w Forcie Robinson.
W 1948 roku amerykański rzeźbiarz polskiego pochodzenia Korczak
Ziółkowski rozpoczął prace nad budową pomnika poświęconego słynnemu wodzowi. Prace
wciąż trwają, obecnie kontynuuje je rodzina rzeźbiarza. Monument jest kuty w
skale góry Thunderhead w Górach Czarnych (Dakota Południowa). Gdy dzieło zostanie
ukończone będzie największym pomnikiem na świecie. Rzeźba będzie miała 195
metrów długości i 172 metry wysokości. Sama głowa, której wykuwanie zakończono
w 1998 roku, ma 25 metrów wysokości. Warto podać dla porównania, że znajdujące
się 15 km na północny wschód głowy prezydentów USA wykute w zboczu Mount
Rushmore mają wysokość 18 m.
Subskrybuj:
Posty (Atom)