Czarny Jastrząb
Żył w latach 1767-1838. Wódz wojenny Sauków i Lisów. Już w młodości wykazał się w walkach z Osagami dzięki czemu został wodzem wojennym.
W 1804 roku Amerykanie podstępem zmusili Sauków do podpisania niekorzystnego traktatu, który oddawał Stanom Zjednoczonym 6 milionów hektarów terenów plemiennych. Czarny Jastrząb nie uznał tego traktatu argumentując, że został on podpisany bez wiedzy plemienia, a wodzowie nie mieli uprawnień do jego zatwierdzenia. Wkrótce doszło do pierwszych poważnych zatargów, gdyż Amerykanie w 1808 roku rozpoczęli budowę fortu na nabytych terenach. Czarny Jastrząb chciał go zniszczyć, ale siły wroga były przeważające.
W 1812 roku wybuchła wojna brytyjsko-amerykańska i Czarny Jastrząb stanął po stronie tych pierwszych. Jednak główny wódz obu plemion – Keokuk był stronnikiem Amerykanów. Rozłam w plemionach pogłębił się, gdy Keokuk oddał Stanom Zjednoczonym wszystkie tereny plemienne położone na wschód od Missisipi.
Dwadzieścia lat później Czarny Jastrząb wraz z 400 indiańskimi rodzinami przekroczył rzekę by osiedlić się na oddanym przez Keokuka terenie w widłach rzek Missisipi i Rock River (północne Illinois). Wybuchła panika wśród białych osadników, rozpoczęła się tzw. wojna Czarnego Jastrzębia. Do Sauków i Lisów przyłączyli się wojownicy Winnebago i Potawatomi, wkrótce rozpoczęły się ataki na wsie i farmy, tysiące osadników uciekło na wschód kraju. Siły indiańskie były zbyt małe, żeby skutecznie stawić czoła ścigającym ich żołnierzom, więc wódz postanowił schronić się za Missisipi. 2 sierpnia 1832 roku podczas przeprawy przez rzekę Indianie zostali zaatakowani przez wojska amerykańskie wspomagane przez Siuksów. Większość ludzi Czarnego Jastrzębia poniosła śmierć. Sam wódz poddał się Amerykanom i przez kilka miesięcy był obwożony w klatce po miastach. Po uwolnieniu wrócił do stanu Iowa. W 1891 roku w pobliżu Rock Island, w miejscu gdzie znajdowała się rodzinna wioska Czarnego Jastrzębia stanął jego pomnik dłuta Laredo Tafta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz