Życzenia świąteczne

Radosnych i pogodnych Świąt Bożego Narodzenia, przyjemnego świątecznego wypoczynku życzy redakcja blogu limmberro.blogspot.com

Epopeja polsko-indiańska (86, fragment III - chronologicznie 88)

Kabina czasu z esesmanami i kilkoma uprowadzonymi z XVI wieku osobami wylądowała…

Niemcy po krótkim mocowaniu się otwarli ciężkie drzwi… Jakież było ich zdziwienie, gdy w odległości kilkudziesięciu metrów ujrzeli wpatrujących się w nich … rycerzy! Ci byli jeszcze bardziej zaskoczeni… Po chwili ciszy dowódca rycerzy dał znać łucznikom by zasypali niespodziewanych przybyszy gradem strzał… Esesmani w pośpiechu zaczęli zamykać drzwi… Jedna ze strzał dosięgła jednak Neumanna, który po chwili osunął się na podłogę…

- Śmierć saracenom! – zawołał dowódca rycerzy – Na nich! Deus vult (Bóg tak chce)!

Rycerze ruszyli ławą w stronę zamkniętej już kabiny i zaczęli mieczami uderzać  w drzwi i ściany.

- Co się dzieje? – irytował się sturmbannfuhrer Otto Bauer.

- Widocznie znowu nie trafiliśmy tam gdzie należy… - skwitował obersturmfuhrer Hermann Roede.

- Szykować broń! – rozkazał Bauer – Zaraz im pokażemy gdzie raki zimują!

Niemcy szykowali się do odparcia ataku na kabinę, choć trzeba przyznać, że ściany i drzwi wykonane były z naprawdę solidnej i grubej stali. Po początkowej furii rycerstwo zaprzestało obijania, niektóre miecze odczuły bowiem uderzenia zdecydowanie bardziej niż przedmiot ataku. Ponownie nastała dłuższa chwila ciszy, Niemcy mieli zaraz otworzyć drzwi i zaatakować, a rycerze przyglądali się dziwnej konstrukcji nie wiedząc jak ją „ugryźć”.

- Coś się dzieje! – zawołał Schymann.

Kabina zaczęła się poruszać… Kilka chwil później zniknęła pozostawiając jeszcze bardziej zaskoczonych napastników…

Okazało się, że wynalazca kabiny czasu profesor Loewenbringer ponownie pomylił się w wyliczeniach i esesmani zamiast w 1944 roku wylądowali w 1108 roku… Napastnikami byli prowansalczycy, którzy uczestniczyli w krucjacie do Ziemi Świętej…

- Zaraz ich tu ściągnę pułkowniku Schminkel – wyjaśniał profesor – Nastąpiła mała pomyłka, zamiast w przyszłość wysłałem ich jeszcze bardziej w przeszłość… Dobrze wpisałem liczbę lat, ale w złą stronę…

Minutę później potwierdziły się słowa uczonego, bowiem kabina faktycznie wylądowała… Esesmani wyszli na zewnątrz…

- Witajcie! – rozpoczął profesor – Nie wszystko poszło jak zamierzaliśmy, ale to jest prototyp…

- Zauważyliśmy – skwitował Bauer.

- Nie wróciliście sami… - zauważył Schminkel.

Poza esesmanami z kabiny wyprowadzono Bachulę i cztery kobiety: Angelinę Dudeiros, Sieviorettę, Kate Italian i Malwę Topollani.

- To prezent dla fuhrera – wyjaśnił major.

- Wypocznijcie – mówił pułkownik – Każdy z was otrzyma tydzień urlopu, a potem znowu wyruszycie w podróż w czasie… Miejmy nadzieję, że teraz już traficie tam gdzie trzeba! Profesor potrzebuje tych kilku dni, żeby wszystko dokładnie sprawdzić i całkowicie wyeliminować możliwość pomyłki!

Ledwie pułkownik skończył wypowiedź nastąpiło wielkie poruszenie…

- Fuhrer! Nasz fuhrer niedługo tu będzie!

Natychmiast przystąpiono do przygotowań…

- Wszystko ma tu błyszczeć! – grzmiał Schminkel – Ma być tak czysto, że aż oczy mają boleć od patrzenia!

Godzinę później samochód z Adolfem Hitlerem podjechał pod willę… Wódz III Rzeszy nie przyjechał sam, towarzyszyli mu reichfuhrer SS Heinrich Himmler i minister propagandy Joseph Goebbels.

Adolf Hitler

Napięcie w sali rosło, wielu wstrzymało oddech z wrażenia…

- Gdzie moja nowoczesna broń?!!! – darł się już z korytarza Hitler – Wyślę was wszystkich na front wschodni!!!

Profesor i pułkownik zbladli…

- Co się stało?! Dlaczego nie mam obiecanej broni z przyszłości?? – rzucił wściekle fuhrer na starcie i groźnie zmierzył wzrokiem zgromadzonych.

- Yyyy… - Loewenbringer – Robimy co w naszej mocy… To jest prototyp… Najważniejsze, że udało nam się sprowadzić nieuszkodzoną kabinę czasu z powrotem… Potrzebuję kilku dni, maksymalnie tygodnia, żeby wszystko sprawdzić, wprowadzić poprawki…

- Nie mamy czasu! – krzyczał Hitler – Sowieci są coraz bliżej! III Rzesza potrzebuje broni z przyszłości, żeby posłać tą dzicz ze wschodu do piekła!

- Yyyy…

- Kiedy kabina będzie znowu gotowa?!

- Tak jak wspomniałem, maksymalnie tydzień…

- Dobrze! To twoja ostatnia szansa i… twoja też pułkowniku! Jeżeli znowu się nie uda to marnie skończycie! Poślę was na pierwszą linię!

- Dopilnuję, żeby wszystko poszło już właściwie… - wtrącił się pułkownik, po czym szybko zmienił temat… - Mamy prezent dla fuhrera!

- Dla mnie? Jaki?

Schminkel wskazał na Bachulę i kobiety…

- To ma być prezent? – zirytował się Hitler – Po co mi oni?

- Są z XVI wieku…

- ? Wygonić i poszczuć psami! Albo nie… Z XVI wieku? Wiem! Oddać im doktorowi Mengele, ucieszy się, jeszcze nigdy nie robił eksperymentów na ludziach z przeszłości… To nawet może być ciekawe, ha ha ha.

Profesor ośmielony lepszym humorem Hitlera zwrócił się ponownie do niego…

- Oni są dowodem na to, że kabina czasu działa… Po odpowiednich przeróbkach i poprawkach zdobędziemy broń z przyszłości tak jak sobie tego życzysz fuhrerze!

- Mam nadzieję! Gdzie załoga?

- Posilają się w jadalni, są zmęczeni… - wyjaśniał Schminkel – Dałem im tydzień urlopu, żeby doszli do pełni sił…

- Dobrze! Chce ich widzieć!

- Mam ich tu wezwać?

- Nie, sam do nich pójdę. Joseph! Heinrich! Za mną! I nikt więcej!

Heinrich Himmler

Joseph Goebbels

Kilka chwil później fuhrer wkroczył do jadalni. Zaskoczeni esesmani natychmiast poderwali się na równe nogi…

- Heil Hitler! Sieg heil!

- Spocznijcie! Chciałbym wam podziękować za udział w tej misji… - mówił fuhrer spokojnym tonem, po czym szepnął do Himmlera – Brawo! Sami aryjczycy! Dobrych ludzi wybrałeś… O ten – wskazał na Schymanna - to wręcz wzorcowy …

Hitler z podziwem oglądał esesmanów, po czym kontynuował…

- Wasza misja nie do końca jest udana, ale do was nikt nie ma pretensji. Chciałbym, żebyście po zasłużonym urlopie wrócili i z jeszcze większym zaangażowaniem uczestniczyli w kolejnej wyprawie. Tym razem musi się udać, III Rzesza potrzebuje broni z przyszłości by raz na zawsze zniszczyć swoich wrogów! By już na zawsze zaprowadzić niemiecki ład i porządek na całym świecie! Pamiętajcie o tym! Jeżeli się uda zostaniecie bohaterami Niemiec, a pamięć waszych zasług dla kraju będzie wieczna!

Hitler długo jeszcze przemawiał… Kwadrans później był ponownie w samochodzie …

- Nikt nie może dowiedzieć się o naszych planach! – grzmiał Hitler.

- To są najpewniejsi ludzie z najpewniejszych! – zarzekał się Himmler.

- Nigdy nie ma pewności! Żadnego nie podejrzewam, ale…

- Kazać ich zabić i zastąpić innymi?

- Skąd! Nie mogą jednak spędzić urlopu jak i gdzie im się podoba! Niech odpoczywają, ale żadnych kontaktów z kimkolwiek na zewnątrz…

- Żony, kochanki? Obiecano im kontakty z rodziną…

- W żadnym wypadku! Pomyśl coś!

- Rozumiem… Wyślemy ich do ośrodka wypoczynkowego SS. Tam ściągniemy ich bliskich. Gdy ruszą znowu na misję ich bliscy będą musieli tam zostać do czasu zakończenia operacji…

- Doskonale!

- Jedziemy?

- Tak! Nie! Muszę do toalety!

Po kilku minutach Hitler wypadł z toalety jak z procy…

- Wołać natychmiast pułkownika Schminkela!

Oficer szybko pojawił się przed obliczem wodza…

- Wszyscy wyjść poza pułkownikiem!

Po chwili…

- Kto to napisał na drzwiach kibla??!! – wykrzyczał Hitler i wskazał napis: „Przegrywacie tę wojnę!”.

Schminkel zbladł, oparł się aż o ścianę…

- Naprawdę nie wiem…

- Żądam wyjaśnień!

- Nie wiem, przeprowadzę śledztwo!

Wtem do toalety weszła sprzątaczka…

- To pewnie ci polscy hydraulicy co tu byli rano!

Hitler zrobił się cały czerwony…

- Co?! Co jacyś Polacy robili w najpilniej strzeżonej willi na terenie Rzeszy?!!!!

- Mieliśmy awarię…

- Niemieckich hydraulików nie ma?! Gdzie ci Polacy?! Przesłuchać i zlikwidować!

- Tak jest!

- Heinrich! – krzyczał Hitler do Himmlera, który zaniepokojony dłuższą nieobecnością wodza także pojawił się w toalecie – Co tu się dzieje?!

- Nie wiem jeszcze… Ale winni zostaną ukarani!

- Zostaniemy tu jeszcze! Zarządzam szczegółową inspekcję willi! – wrzeszczał wściekłym głosem fuhrer – A ci Polacy mają nie żyć do godziny!

- Oni już nie żyją! – zapewniał Himmler – Zajmę się wszystkim!

- I zamalować ten obrzydliwy napis! Natychmiast!

Inspekcja nie wykazała już większych uchybień… Hitler przyczepił się do kilku szczegółów, ale ogólnie był zadowolony… Już miał nawet pochwalić, jednak w ostatnim kontrolowanym pomieszczeniu czekała go przykra niespodzianka…

- Co to ma być?! Dwóch niemieckich żołnierzy nago w jednym łóżku?! – grzmiał – Rozstrzelać! Natychmiast!

Jeden z esesmanów wyciągnął broń…

- Nie tu! – syknął Himmler – Wyprowadzić i za rogiem!

Kwadrans później samochód z prominentami III Rzeszy odjechał…

- Uff! – odetchnął pułkownik Schminkel – Ale było… Szukać tych hydraulików! Hans! Zadzwoń do doktora Mengele, niech powie gdzie dostarczyć tych z przeszłości!

- Nie zostawisz mi jednej kobiety? – zapytał profesor – Jestem tak zajęty, a nie ma kto mi herbaty nawet zrobić…

- Helga jest!

- Ale Helga jest stara i brzydka! Zanim mi przyniesie zaparzoną herbatę to ta zdąży wystygnąć! A nie raz zdarzy się, że i zapomni… Jak mam pracować w takich warunkach?

- Porozmawiam z Helgą, żeby to poprawić…

- O! Tą brunetkę bym przygarnął… Nie tylko herbatę by mi zrobiła, ale i pomogła przy pracy…

- Nie słyszałeś co powiedział Hitler? Mają trafić do doktora Mengele!

- Ale jak jedna się zawieruszy to nikt nie zauważy…

- Dosyć! Nie, nie i nie!

- Ale…

- Nie!

Kuchnia. Major Bauer zakomunikował swoim ludziom, że jutro rano wszyscy wyjadą do ośrodka wypoczynkowego SS. Tam też spotkają się ze swoimi bliskimi.

Esesman Schymann, a właściwie sowiecki szpieg, poszedł do toalety. Był bardzo ostrożny…

- Jesteś wreszcie J24! – powiedziała cicho sprzątaczka.

- Witaj Walentyno! Proszę! – Schymann przekazał jej małą zwiniętą kartkę.

- Idź już!

Tymczasem polscy hydraulicy Baraniecki i Horoński dotarli na obrzeża miasteczka…

- Po co to napisałeś baranie?! – denerwował się Baraniecki – Przecież oni to zobaczą i się wściekną! Możliwe, że już są na naszym tropie!

- Nie mogłem się powstrzymać i sam jesteś baran!

- Cicho! Znowu się kłócicie?! – warknęła na nich Małgorzata Raczkiewicz – Dowiedzieliście się co?

Horoński już miał odpowiedzieć…

- Nie tutaj! Do środka!

Cała trójka weszła do niedużego domu. Czekał już tam na nich kapitan AK, pseudonim „Technolog”…

- Mówcie!

- Widzieliśmy, że kabina czasu wróciła… - zaczął Baraniecki.

- No i?

- Poza esesmanami z kabiny wyprowadzono mężczyznę i cztery kobiety w bardzo dziwacznych strojach… Nie wyglądali na ludzi z przyszłości… Nie mogliśmy podejść zbyt blisko by nie budzić podejrzeń…

- Niemcy nie wyciągnęli żadnej broni ze środka? Może jakieś plany? – dopytywał się oficer.

- Nie, nic.

- Gdzie są teraz ci dziwni ludzie z kabiny?

- Hitler kazał oddać ich doktorowi Mengele… Ale według mnie oni nie są z przyszłości…

- Według ciebie szeregowy…  Nie możesz być tego w stu procentach pewny!

- Te ich ubrania… Jakby przybyli z kilku wieków wcześniej…

- Moda zmienia się, często jednak coś powraca… Możliwe, że to Niemcy specjalnie ich tak ubrali, żeby zmylić obce wywiady… Szkoda, że nie dowiedzieliście się czegoś więcej!

Nastała chwila ciszy… Następnie kapitan zwrócił się do Raczkiewicz…

- Sierżancie! Musicie zorganizować odbicie przynajmniej jednej osoby z tej grupy! Najlepiej mężczyznę… Nieważne czy są z przyszłości czy z przeszłości! Londyn by nam nie wybaczył pomyłki, a jeszcze bardziej bezczynności! Działajcie według instrukcji, tam też znajdziecie zaszyfrowaną datę i miejsce naszego następnego spotkania. Powodzenia.

Chwilę później oficera już nie było…

- Gosia! Musimy ci coś jeszcze powiedzieć … - zaczął nieśmiało Horoński.

- Tak?

Horoński opowiedział o napisie w toalecie…

- Czy wyście oszaleli?! Wchodzicie do jaskini lwa i zamiast zachować szczególną ostrożność to robicie coś takiego?!

- To on! – nie wytrzymał Baraniecki.

- Przecież Niemcy się wściekną! Jestem pewna, że już was szukają, a jak nie to niebawem! Przez was nasza nowa misja jest zagrożona! Jak my teraz zbliżymy się do tych Szwabów ?! Durnie jesteście, ale mam pomysł!

- Jaki?

- Szukają dwóch hydraulików… Mężczyzn… Kobiet nie będą szukać…

- No i?

- Ty będziesz Erika, a ty Estera… A ja Marlena! I od tej pory rozmawiamy tylko po niemiecku, bo w łeb zdzielę! I choćby skały… Do stu piorunów musi się udać!

Epopeja polsko-indiańska (86, II fragment - chronologicznie 87)

Połączone siły I i II polskich wypraw do Nowego Świata zmierzały w kierunku południa, w pobliżu Góry Niedźwiedziej dołączył Niemiec Helmuth ze swoją rodziną i bliskimi Pratelickiego. Pozostali Polomancze, Germanopacze i Kozakezi w między czasie w zdecydowanej większości  „ulotnili się”… Pozostał tylko wierny Ciężka Ręka i kilku wojowników z rodzinami… W powietrzu czuć było straszny niepokój związany ze zbliżającymi się tysiącami dzikich ścigających Polaków… Patrole donosiły o bliskim sąsiedztwie mas złowrogich Indian…

- Dobrze Cię widzieć Helmucie! – zawołał Jan Pratelicki – A gdzie ci Hiszpanie, którzy Was atakowali? Może warto byłoby zawrzeć z nimi jakiś pakt?

- Nie wiem… - odparł Niemiec – Odstąpili jakiś czas temu i ślad po nich zaginął. Mój syn Zwinny Jeleń Norymberga ruszył za nimi, poszli na wschód…

Tymczasem Hiszpanie… Pozbawiony władzy konkwistador Jose Manuel Bakuleros tak zbałamucił pilnującego go strażnika, że ten oswobodził go, a następnie Bakuleros przy pomocy wiernych mu żołnierzy doprowadził do pojmania Jose Fortezesa i Pablo Vincento Magierosa…

- Zlekceważyliście Bakulerosa kanalie! – grzmiał – W innych okolicznościach czekałaby was tylko gałąź i sznur, ale nie czas teraz na to! Wracamy zabić tych Indian!

Hiszpanie pod wodzą Bakulerosa wrócili pod Górę Niedźwiedzią, ale nie zastali tam już Helmutha i grupy starców, kobiet i dzieci… Zamiast nich w okolicy roiło się od Komanczów, Apaczów i innych Indian…

- Strzelać! Zabijać dzikusów! – darł się Bakuleros.

Hiszpanie wyposażeni byli w armatki, które siały popłoch wśród czerwonoskórych… Indianie atakowali z różnych stron, krew lała się obficie… Po kilku godzinach nastąpił spokój…

- Jakie mamy straty Gonzalez? – pytał Bakuleros.

- 60 zabitych i wielu rannych…

Hiszpanie wciąż dysponowali blisko 100 żołnierzami, dodatkowo naprawdę wielką siłą były armatki, które dziesiątkowały Indian…

Tymczasem Indianie zwołali naradę…

- Wielu naszych odeszło do Krainy Wiecznych Łowów – rozpoczął wódz Apaczów Mescalero Śmiały Lis.

- Nie cofniemy się! – zapowiedział wódz Komanczów Tłusty Brzuch – Zaatakujemy w nocy! Podkradniemy się w pobliże Bladych Twarzy i … zabijemy się! Do świtu ich skalpy zawisną u naszych pasów! Howgh!

Hiszpanie nie zamierzali czekać do zmierzchu i po cichu zaczęli odwrót ku południu…

- Te dzikusy nie wiedzą z kim zadarli! – grzmiał Bakuleros – Jeszcze mnie popamiętają!

Odgłosy walki dotarły do polskiego obozu…

- Indianie musieli zetknąć się z Hiszpanami – skomentował dowódca pierwszej wyprawy Michał Potylicz.

- Też tak myślę! – dodał dowódca drugiej wyprawy Jerzy Doniecki – Myślę, że mamy nad nimi przynajmniej kilka godzin przewagi… Ruszajmy! Nie wiadomo czy Hiszpanie to przeżyją… Rano zwiadowcy doniosą nam co i jak…

Cała grupa ruszyła w kierunku południowym, by po kilkugodzinnym marszu zarządzić kolejny postój…

- Musimy odpocząć! – zadecydował Pratelicki – Poczekajmy na wieści od zwiadowców, wtedy podejmiemy decyzje…

- Zgoda! – zawołał Potylicz.

Większość zdecydowała się na sen, ale nie wszyscy...

Anna Hynowska nie mogła zasnąć… Od jakiegoś czasu z Polakami przebywał były hiszpański strażnik lochów Pablo Madeiros, a Hynowska miała hiszpańskiego jeńca Alvaro… Madeiros błyskawicznie przyswajał sobie język polski, co spowodowało, że Polka miała coraz lepszy kontakt ze swoim jeńcem…

- Co ma dzisiaj Alvaro wyryć na drzewie Anno? – zapytał Madeiros.

- Młoda już byłam, piękna już byłam, teraz chcę być tylko bogata! (29 maja). Po hiszpańsku ma być!

Dzień później napis na drzewie dostrzegła Maria Di Brasilia (ta sama co uciekła Kozakowi Czarnience i Włochowi Roberto Gibbencione).

- Jakie to piękne! – zawołała sama do siebie Maria, a następnie wyryła „fajne to” pod tym napisem… 

Historia ta była prawdopodobnie inspiracją dla twórców facebooka J. Takie XVI-wieczne: lubię to.

- Zwiadowcy wrócili! – wołał Budzanowski.

Kilka minut później Anglik Martin Swayze Von Bigay relacjonował…

- Hiszpanie są jakieś dwie godziny stąd, poruszają się dość szybko w naszym kierunku. Nie mogliśmy nawiązać kontaktu, bo wszędzie roi się od Indian…

- Ilu jest tych Hiszpanów? – zapytał Jerzy Doniecki.

- Około stu…

- W porządku tropicielu. Wracaj do reszty, my ruszamy dalej, żeby Indianie nie podeszli za blisko.

Anglik oddalił się…

- Co proponujecie? – zwrócił się do pozostałych Doniecki.

- Z jednej strony dobrze by było połączyć się z Hiszpanami – odparł Potylicz – Ale z drugiej strony nie wiadomo czy im ufać… Poza tym skoro Indian jest tak dużo, to chyba lepiej poświęcić Hiszpanów i oddalić się.

- Tylko dokąd zmierzamy? – wtrącił się Pratelicki – W wiosce Polomanczów nie mamy szans na obronę przed taką ilością przeciwników.  A gdy już w końcu dotrzemy do Wielkiej Wody to co dalej?

- Trudno liczyć, że akurat jakiś statek będzie przepływał… - skwitował Niemiec Helmuth.

- Macie jakieś inne wyjście? – zdenerwował się Doniecki – Skoro nie mamy szans z Indianami to musimy uciekać!

- Spokojnie! – uspokajał Potylicz – Kierujmy się na południe, a potem zobaczymy. Jak nie będzie wyjścia to będziemy walczyć, do ostatniej kropli krwi!

Kwadrans później Polacy ruszyli ku południu…

Zwiadowcy byli w stałym kontakcie z główną grupą… Kilka godzin później Piotr Laszlo Tekieli stawił się przed dowódcami…

- Indianie otoczyli Hiszpanów i nie puszczają ich dalej! Ci okopali się na pozycjach i ostrzeliwują się z armatek…

- Jak daleko są? – zapytał Potylicz.

- Cztery godziny stąd…

- Jak oceniasz szanse Hiszpanów?

- Mogą się długo bronić, szanse na przedarcie mają nikłe. Dzikich są tysiące!

Tymczasem w obozie okrążonych Hiszpanów…

Po kilku godzinach szturmów Indianie nagle całkowicie umilkli…

- Złowroga ta cisza – skomentował Pablo Vincento Magieros.

- Uwaga! – zawołał jeden z żołnierzy – Idzie w naszym kierunku pojedynczy Indianin!

- Nie strzelać! – zawołał Jose Manuel Bakuleros – To musi być poseł! Nie strzelać!

Kilka minut później Indianin stawił się przed obliczem Bakulerosa… Za pomocą gestów bardzo obrazowo przedstawił sytuację Hiszpanów, a następnie opisał żądania Indian – pozwolą odejść, ale jak ci oddadzą konie i broń…

- Jeszcze czego! – zaczął krzyczeć Bakuleros – Zostaniemy bezbronni, a oni nas potem wyrżną jak barany! Brać go!

- Przecież to poseł! Sam mówiłeś! – przerwał Magieros.

- Cicho! Bo zacznę załować, że cię kazałem uwolnić! Brać go!

Kilku żołnierzy pochwyciło Indianina, chwilę później zbliżył się doń Bakuleros…

- Giń dzikusie! – zawołał i sprawnym ruchem nożem poderżnął mu gardło – Jednego mniej!

W tej samej chwili rozległ się potężny ryk tysięcy indiańskich gardeł, który sprawił, że wielu Hiszpanom ciarki przebiegły po całym ciele. Kilka minut później rozpoczął się kolejny szturm, poprzedzony zarzuceniem Hiszpanów tysiącem strzał…

Po dwóch godzinach…

- Nasze siły topnieją… - ocenił Magieros – Znowu mamy kilku zabitych i jeszcze więcej rannych. Jose! Nie mamy szans, w końcu ulegniemy…

- Dzisiaj w nocy podejmiemy próbę przedarcia się! Damy radę!

Tymczasem Polacy postanowili zrobić dłuższy postój…

- Skoro Indianie zatrzymali się przy Hiszpanach to mamy przewagę, z tego co donoszą zwiadowcy już ponad osiem godzin. Jest szansa na dłuższy odpoczynek i pokrzepiający sen – mówił Doniecki.

- Zgadzam się, trzeba dać ludziom i koniom odpocząć – odparł Potylicz.

Po ustaleniu wart obóz pogrążył się we śnie… Pierwsi na wartę udali się Kozak Czarnienko i Włoch Roberto Gibbencione…

- Myślisz, że pułkownik wyznaczył nas pierwszych na wartę za karę? – zapytał Gibbencione.

- Chyba tak. Za to, że nam ta Brasilia uciekła…

Nie wszyscy mogli spać… Mariusz Roch Kowalski kręcił się strasznie, przewracał z boku na bok…

- Co się tak kręcisz? – syknął leżący obok Kozak Rych Bodczenko – Spać innym nie dajesz!

- Głodny jestem… Jak tu spać jak kiszki marsza grają?

- Przecież jadłeś kolację!

- Chyba kpisz wącholu! Te dwa kęsy strawy ciężko nazwać kolacją!

- To co ja ci zrobię? Uciekamy od Indian, nie mamy czasu na szukanie pożywienia! Ciesz się, że coś w ogóle dają!

- Wolę zginąć z rąk dzikich niż przymierać głodem!

- Śpij, nie marudź!

Kowalski poczekał aż Bodczenko uśnie, a następnie powoli zaczął czołgać się w kierunku zarośli…

- Pst! – wyszeptał Czarnienko – Chyba coś słyszałem, tam przy zaroślach!

Nastała cisza, obaj wartownicy nasłuchiwali…

- E tam… Zdawało ci się – skomentował Gibbencione.

- Nie idziemy sprawdzić na wszelki wypadek?

- Nie. Może jakieś zwierzę, nic tam się nie dzieje…

- Ja idę, muszę mieć spokojną głowę.

- Jak chcesz…

Kozak poszedł w kierunku, z którego słyszał podejrzany dźwięk, ale nic nie znalazł.

- Miałeś rację, musiało mi się przesłyszeć albo to było jakieś zwierzę …

Kowalski leżał w zaroślach bez ruchu, dopiero jak wartownicy oddalili się w inne miejsce wstał i powoli zaczął się oddalać…

- Muszę znaleźć coś do jedzenia! Muszę!

O świcie zarządzono pobudkę, dwa kwadranse później wymarsz. Kozak Bodczenko nie mógł znaleźć Kowalskiego… W pierwszej chwili chciał powiadomić dowódców, ale szybko zrezygnował z tego zamiaru…

- Jeszcze go za dezertera wezmą… Mam nadzieję, że wie co robi…

Jego rozmyślania przerwał Rosjanin Kuczunow.

- Kozaku! A gdzie waszmość Kowalski?

- Yyyy… Nie wiem, ale chyba poszedł w ustronne miejsce w wiadomo jakim celu, a co?

- W sumie nic. Wiem, że z niego słynny łasuch, a mnie coś żołądkiem strasznie rzuca… Polubiłem go, więc chciałem mu oddać swoje przydziałowe śniadanie…

- Daj mi!

- Nie, Tobie nie.

- To głowy nie zawracaj!

Kuczunow oddalił się, ale rozmowie przysłuchiwał się Tomasz Szlachtowski…

- Mnie możesz powiedzieć Rychu… Gdzie Mariusz?

- W nocy oddalił się, narzekał na głód…

- Poszedł na coś zapolować?

- Tak myślę…

- Przepraszam, że się wtrącę - powiedziała przechodząca obok Czeszka Cekierova - Jak pan Kowalski ma problemy to... mam odpowiednie zioła, które mu z pewnością pomogą.

- Dobrze - odparł nieco zaskoczony Szlachtowski - Powiemy mu o tym.

Cekierova oddaliła się...

- Pamiętaj Lelkova - powiedziała chwilę później do swojej rodaczki - Trzeba ludziom w potrzebie zawsze pomagać.

- To miłe. Ale mi to nikt w niczym nie pomaga!

- A co ci się dzieje moja droga?

- Nogi wchodzą mi w ... nie powiem gdzie!

- Mam specjalną maść rozgrzewającą, na pewno ci pomoże. Dać ci?

- Na razie nie, może później...

Po kilkugodzinnym marszu zarządzono krótki postój… Do głównego obozu ponownie przyjechał Tekieli z kolejnymi wiadomościami…

- W nocy Hiszpanie przedarli się przez szeregi Indian! Ponieśli duże straty, ale zrobili to! Kierują się także na południe!

- Ile mamy przewagi? – wypytywał Potylicz.

- 8, może 9 godzin… Hiszpanie w trakcie szturmów i brawurowego przedarcia stracili wiele koni, więc nie poruszają się już tak szybko jak wcześniej.

- Wracaj Laszlo do reszty i informujcie nas dalej – zarządził Doniecki – Trzeba wysłać patrole na południe, musimy wiedzieć jak daleko jeszcze mamy.

- Według mnie – wtrącił się Pratelicki – Jutro wieczorem powinniśmy dotrzeć nad Wielką Wodę.

- Znasz te okolice lepiej od nas – skomentował Potylicz – Ale wyślijmy zwiadowców, żeby sprawdzili czy nie ma tam innych Indian, Hiszpanów itd.

Grupa zbierała się do dalszego marszu, wcześniej wyruszyli zwiadowcy:  Janczurowski, Kozak Robaczenko i Przemko Nowacki.

Epopeja polsko-indiańska - Kolejne części (74-85)

Wychodząc na przeciw prośbom czytelników kontynuuję scalanie napisanych już wcześniej części... Tym razem części od 74 do 85, poniżej bezpośredni link.

Epopeja - części: 74-85

Dalsze losy opisane są w części 86 (ostatniej). Ze względu na wielowątkowość i niespotykane wręcz nagromadzenie bohaterów, głównie II, III i IV planowych owa część dzielić się będzie na kilka fragmentów.

Epopeja polsko-indiańska - Kolejne części (51-73)

Wychodząc na przeciw prośbom czytelników kontynuuję scalanie napisanych już wcześniej części... Tym razem części od 51 do 73, poniżej bezpośredni link.


Epopeja - części 51-73

Epopeja polsko-indiańska - Kolejne części (25-50)

Wychodząc na przeciw prośbom czytelników kontynuuję scalanie napisanych już wcześniej części... Tym razem części od 25 do 50, poniżej bezpośredni link.

Epopeja - części 25-50

Epopeja polsko-indiańska - Pierwsze 24 części

Wychodząc na przeciw prośbom czytelników - po raz kolejny - przypominam pierwsze 24 części powieści (scalone w jednym poście).

W najbliższym czasie w takim sam sposób scalone zostaną części 25-50, 51-75 i 76-85.

Z pewnością ułatwi to lekturę powieści :)

Link do części 1-24:

http://limmberro.blogspot.com/2015/04/epopeja-polsko-indianska-pierwsze-24.html

Muzyka - Mongolskie granie

Fajnie grają te kobiety z Mongolii! Wyobraźmy sobie jaki byłby hit jakby pojawił się wśród nich znany wykonawca! Na polskie warunki - widzę Krzysztofa Krawczyka lub Kayah!

Epopeja polsko-indiańska (86, fragment I)

86 część jest zarazem ostatnią (jednak ze względu na wielowątkowość powieści ostatnia część składać się będzie z kilku fragmentów).

Fragment I:

Kobiety ze statku „Nefretete” zostały porwane przez piratów z San Escobar… Łodzie oddaliły się w ciemnościach, po kilku godzinach dobiły do brzegu. Piraci wyprowadzili kobiety i rozpoczęli marsz w głąb lądu. Nie trwało to dłużej niż kwadrans…

- Zamknąć je w szopie! – zakomunikował po portugalsku gruby pirat – Pilnować dobrze!

- Nie zabawimy się z nimi teraz? – zaproponował drugi z piratów.

- Oszalałeś Victor? – burknął na niego grubas – Wiesz dobrze, że jak Krwawy Gomez dowie się o tym to każe nas ukrzyżować?!

- Wiem, wiem … Ale jakbyśmy to zrobili w tajemnicy? Nie miałem kobiety od wielu miesięcy…

- Powstrzymaj swoje żądze! Kapitan wróci, zabawi się z nimi, a potem jak zwykle je nam odda!

- Nie mogę się już doczekać Alberto!

- Spokojnie! Czekałeś tyle miesięcy to i tych kilka dni poczekasz!

Tymczasem wewnątrz szopy…

- Kto nas porwał? –denerwowała się Paulina Połniakowska.

- A skąd mam wiedzieć? – odpowiedziała pytaniem na pytanie Monisława Maciejewska – Ja bardziej zastanawiam się w jakim celu, a nie kto!

- Na pewno nie dzicy… - wtrąciła się Renata Jarczykowska.

- Skąd wiesz skoro miałyśmy zasłonięte oczy? – skontrowała Czeszka Dominika Guzikova.

- Tak czuję! Poza tym od czasu do czasu coś mówili… Nie słyszałam dokładnie, ale jestem pewna, że to nie język dzikich…

- Dzikich w życiu nie widziałaś, ha ha ha.

- A Tatarzy? Ich widziałam!

- Nie kłóćcie się, zaraz to się wyjaśni – uspokajała sytuację inna Czeszka Sabina Sviderkova -  Poszukajmy jakiejś szczeliny w tej szopie i zobaczymy kto nas porwał…

Chwilę później kobiety dojrzały dwóch ludzi krzątających się wokół szopy…

- No i co? Dzicy niby? – drwiła Jarczykowska.

- Może i nie całkiem dzicy – odparła ze śmiechem Guzikova – Ale na bardzo cywilizowanych nie wyglądają. Ochlaptusy zwykłe jakieś.

- Gorzej, że te ochlaptusy mają nas w garści! – skwitowała zdenerwowana Połniakowska – Wyglądają na południowców, pewnie Hiszpanie lub Portugalczycy. Po co oni nas porwali? Jak myślicie czy nasi nas szukają? Czy nam ruszą na pomoc?

- Znając Macudowskiego nie będzie się zbytnio kwapił… - skomentowała Ukrainka Rusłana Kramerko.

 - O właśnie! Jaką widzisz przyszłość, użyj swoich mocy Rusłano – przypomniała sobie Połniakowska.

- Nie za bardzo mam jak… Wszystkie potrzebne akcesoria, w tym zioła, zostały na statku.

- Szkoda! Monisławo szkoda, że nie masz swojego łuku! Zaraz byś ustrzeliła z niego tych gagatków!

- No, nie mam… Cicho! Ktoś nadchodzi!

Do szopy podszedł pirat Victor, otworzył drzwi i patrzył na kobiety… Już miał wejść do środka, gdy zatrzymał go stanowczy głos…

- Victor! Nie waż się! Wyjdź stamtąd!

Pirat w pierwszej chwili miał ochotę nie posłuchać polecenia, ale ostatecznie wycofał się z szopy…

- Co za obleśny typ! – zawołała z niesmakiem Maciejewska – Widziałyście jak on nas patrzył?!

Kobiety były przerażone…

- Musimy uciekać, bo w końcu tu wejdą i będzie nieszczęście! – powiedziała po dłuższej chwili Połniakowska.

W tym samym momencie Jarczykowska zalała się łzami…

- Renata! Nie płacz! Wyjdziemy z tego! – pocieszała ją Połniakowska.

- A mówili nam, żebyśmy siedziały w domu… w kuchni, dzieci niańczyły… I nie posłuchałyśmy…

- Bądź dzielna! Jesteś Polką! – zawołała Maciejewska – Pokażemy tym draniom, gdzie raki zimują!

- Właśnie! Nie płaczmy, ale pomyślmy co zrobić – poparła ją Sviderkova – Proponuję najpierw wymyśleć co robimy by w razie czego obronić się przed nimi… Mam już pewien pomysł!

- Nie damy się! – wtórowała Niemka Anna Von Stollar – Lepiej zginąć niż zostać zhańbioną!

Kobiety przeszukały szopę w poszukiwaniu potrzebnych rzeczy do obrony…

Tymczasem na statku Nefretete… Dopiero blisko południa pierwsze osoby zaczęły krzątać się po pokładzie…

- Ale daliśmy wczoraj w palnik! – mówił do siebie kniaź Sławomir Wigurko – Dawno tyle wina nie wyżłopałem… Holender! Wstawaj do diabła! – kniaź ze złością kopnął Martina Van Coolersa – Pożytku z ciebie żadnego nie ma! Albo pijesz albo śpisz!

- Zaraz, zaraz… Jeszcze trochę snu nie zaszkodzi…

- A śpij cholero! Idę innych budzić, pasuje na ląd w końcu zejść, rozejrzeć się…

Wigurko ciężkim chodem szedł po pokładzie, gdy nagle z jednej z kajut wybiegł Rosjanin Ivan Zbereznikov…

- Eeeee!

- A temu co znowu?

Rosjanin pędził jak oszalały przed siebie, co chwilę przeraźliwie krzycząc te swoje „eee”…

- Niektórym to naprawdę nie można dawać alkoholu… - skomentował Wigurko i kontynuował spacer.

Przeraźliwe krzyki Zbereznikova na dobre obudziły wszystkich na „Nefretete”…

- Zamknij się! – rozdarł się zaspany Macudowski wychodząc ze swojej kajuty.

- Kaczkuny! Kaczkuny atakują! – wołał Rosjanin.

- Co? E, bredzisz coś!

Macudowski wnikliwie spojrzał na Zbereznikova i za chwilę podejrzliwie zapytał…

- Ile wy tego wina wygrzmociliście? Pozwoliłem tylko dwie beczki! Zaraz sprawdzę!

Kwadrans później… Macudowski zwołał wszystkich…

- Zawiedliście moje zaufanie! Zdobyłem się na wspaniałomyślny gest pozwalając wam na wypicie dwóch beczek wina, a wy? Wychlaliście wszystko!

Nastała chwila milczenia…

- Wyciągnę konsekwencje! Wasz żołd od początku wyprawy do chwili obecnej właśnie przepadł!

- Jak to? Jakim prawem?!

- Taka jest moja decyzja! Jeżeli ktoś nie zgadza się z nią zostanie niezwłocznie powieszony! Zębiszon do mnie! Rozejść się, za godzinę schodzimy na ląd!

Załoga rozeszła się, mrucząc pod nosami… Kniaź Wigurko podszedł do Zbereznikova…

- Gadaj o co chodzi z tymi kaczkunami!

- Kaczkuny to źli ludzie!

- Dobra, opowiadaj!

- Jako młody chłopak nająłem się do pracy u bogatej rodziny Kaczkunów, zaraz pod samą Moskwą… Płacili dobrze, byłem zadowolony, aż do pewnego czasu… Stary Kaczkun miał wielu synów i tylko jedną córkę Walentynę, strzegł jej jak oka w głowie… Wszyscy mówili, że szykuje ją dla młodego carewicza za żonę… Walentyna zakochała się we mnie, choć bojąc się starego Kaczkuna broniłem się przed tym wszelkimi sposobami… Ale kobiety są bardzo przebiegłe, w końcu dopięła swego i … stało się! Pech chciał, że byliśmy widziani i wieść o naszym romansie szybko się rozniosła… Stary Kaczkun wściekł się, poprzysiągł zemstę, zwłaszcza że plotka szybko dotarła do Moskwy i otoczenie młodego carewicza natychmiast zerwało porozumienie o ewentualnym małżeństwie… Musiałem uciekać! Kaczkuny, bo Stary miał jeszcze kilku braci, ruszyły w pościg… Udało mi się zbiec z Rosji do Polski, później dowiedziałem się, że zabili mi wszystkich bliskich… W Polsce znowu wpadli na mój trop, musiałem uciekać dalej… W Niemczech miałem przez jakiś czas spokój, ale i tam mnie znaleźli! Szczęśliwie załapałem się na waszą wyprawę… Myślałem, że odetchnę, ale skąd?!

- Jak to? Też tu są?

- Czuję ich w powietrzu! Niedługo nadejdą!

- Przestań! Nie jest łatwo ot tak popłynąć za kimś do Nowego Świata!

- Kaczkuny wszystko zrobią dla zemsty! Niedługo się przekonasz!

- Z innej beczki teraz…

- Tak?

- Denerwuje mnie ten Macudowski… Strasznie się szarogęsi… No i to, że uwięził Kaliskiego… Teraz nam żołd odebrał… Coś tu śmierdzi! Trzeba się temu przeciwstawić!

- A pomożesz mi z Kaczkunami?

- No, pomogę!

- To ja ci też pomogę!

- Jest jeszcze Van Coolers, to jest nas już trzech!

Rozmowę przerwał nagły krzyk…

- Kucharki zniknęły!

Chwilę później wszyscy ponownie zbiegli się na pokład…

- Nie ma nigdzie naszych czeskich kucharek! – oznajmił Sebastian Sokoliński.

- Spokojnie! – uspokajał Macudowski – Sprawdźcie wszędzie, może one też moje wino wczoraj piły, a teraz śpią gdzieś w jakimś kącie!

Kwadrans później…

- Gdzie są kobiety? – grzmiała załoga – Co się mogło stać?

- To ja się pytam! – ryknął Macudowski – Ja spałem, wy piliście! W dodatku moje wino!

Nagle na pokład wyszła Agnieszka Krzemieńska i Włoszka Eveline Rodaccio… Nastała cisza, wszyscy wpatrywali się w nie…

- Co się stało? – zapytała w końcu Krzemieńska.

- Kobiety zniknęły! – ryknął zbir Jamróz – W kajucie jest reszta kobiet?

- Nie, tylko my dwie…

- Dość tego! – wydarł się Macudowski – Niby kobiety zginęły, a te dwie to co? Sprawdźcie najpierw dokładnie, a potem w histerię popadajcie!

Godzinę później…

- Nie ma innych kobiet! – oznajmił zbir Dziobak – Cały statek przeszukaliśmy…

- Tylko te dwie zostały! – sprecyzował zbir Chwaścior.

- Skoro nie ma ich na statku to zobaczmy na lądzie – rozkazał Macudowski – I tak mieliśmy tam w końcu zejść!

Krzemieńska z Rodaccio wróciły do kajuty… 

- Nie rozumiem co się stało – rozpoczęła Krzemieńska – Przecież dopiero co wieczorem piłyśmy z nimi wino, gdzie one się zapodziały?

Rodaccio tylko wzruszyła ramionami i nic nie odparła…

- Chcesz to idź z nimi na ląd… Ja muszę zostać, ksiądz Simon potrzebuje opieki… Wciąż nie odzyskał przytomności, nie można go zostawić samego…