Epopeja polsko-indiańska (76)

Hiszpanie, po ujęciu polskich grup zwiadowczych, natychmiast ruszyli na południe. Wyraźnie spieszyło im się, aż do tego stopnia, że nawet nie przesłuchali więźniów… Był to silny oddział złożony z ponad dwustu żołnierzy pod dowództwem namiestnika Diego Alonso Contezara.

Dopiero wieczorem na postoju podszedł do nich sam Contezar w towarzystwie oficerów i zaczął zadawać pytania… najpierw po hiszpańsku, potem po francusku…

- Nie rozumieją… Pedro! Spróbuj po angielsku.

Kolejna próba spełzła na niczym… W końcu posłano po Dietricha, Niemca w służbie hiszpańskiej…

- Kim jesteście? – zapytał Niemiec.

Nadal nikt z więźniów nie odpowiadał, ale dowódca nagle zawołał…

- Ten wysoki! – wskazał na rycerza Krzysztofa – on coś zrozumiał, wyraźnie widziałem jak się poruszył!

Dietrich podszedł do wskazanego jeńca…

- Rozumiesz co mówię?

- Tak.

W tym samym momencie rycerz otrzymał potężny cios od Niemca…

- To czemu do stu diabłów nie raczysz się odezwać?!

- Dietrich! – zawołał Contezar – Przesłuchuj, na inne sprawy przyjdzie pora później!

- Kim jesteście?

- Polacy…

- Wyglądacie mi na Słowian… Co tutaj robicie?

Rycerz nie odezwał się…

- Mów! Słyszysz?! Bo znowu oberwiesz albo ten Hiszpan oćwiczyć cię każe!

- Przypłynęliśmy…

- Dokładniej! Ilu was jeszcze jest?

Rycerz czuł, że nie może przekazać zbyt wielu informacji, żeby główna grupa nie znalazła się w potwornym niebezpieczeństwie… Musiał na poczekaniu coś szybko wymyślić…

- Gadaj! I nie próbuj kręcić!

- Przybyliśmy tutaj statkiem. Było nas więcej, ale dzicy nas strasznie przetrzebili…

Dietrich odszedł na chwilę, by przetłumaczyć rozmowę z Polakiem Contezarowi. Wrócił po kilku minutach…

- Namiestnik Diego Alonso Contezar kazał wam oznajmić, że zostaliście jego niewolnikami. Zabiera was do Alcarta de Santa Maria, gdzie znajduje się kopalnia złota. Będziecie je wydobywać. Przekaż pozostałym, że jeśli nie będą posłuszni to zostaną zabici.

Niemiec odszedł…

- Coś mu tam nagadał? – zaatakował rycerza Jacek Światłoniewski.

Rycerz zdał relację towarzyszom…

- Jak zdradziłeś resztę to osobiście cię zabiję! – grzmiał Krzysztof Połniakowski.

- Ja ci pomogę! – zaoferował się Bartłomiej Głuchowski.

- Sam dam radę! – zirytował się Połniakowski.

- Dajcie spokój! – wrzasnął rycerz – to takie typowe dla nas Polaków!

- Nie będę pracował jak niewolnik! – denerwował się Kotaszenko – jestem wolnym Kozakiem!

- Obawiam się, że nie masz wyjścia… - wyjaśniał rycerz – Powiedział wyraźnie, że nieposłuszni będą zabijani…

- Przeklęci Hiszpanie! –denerwował się Krzysztof Klemens Romanowski.

O świcie Hiszpanie ruszyli w drogę… Po trzech dniach dotarli do celu…

- Wyśpijcie się! – rzucił Dietrich – Rano zaczniecie pracować!

Noc szybko minęła, o świcie Hiszpanie brutalnie obudzili całą grupę i zapędzili do kopalni…

- Pamiętaj – rzekł Niemiec Dietrich do rycerza Krzysztofa – Nie będzie wydajności jeden zginie i tak codziennie!

Rycerz wziął sobie do serca te słowa, próbował mobilizować towarzyszy, ale nie wszyscy go słuchali…

- Nie będę pracował jak chłop! – wydarł się Kotaszenko.

- Jestem szlachcicem! Chłopi są od roboty! – darł się Piotr Górecki.

- Oni powiedzieli, że zabiją jednego jak nie będzie odpowiedniej wydajności… - tłumaczył rycerz.

Wieczorem pojawił się Dietrich w towarzystwie uzbrojonych po zęby Hiszpanów…

- Co? Tylko tyle? Carlos zabij jednego!

Jeden z hiszpańskich żołnierzy strzelił do siedzącego akurat z brzegu Tatara...

- Jutro! – grzmiał Niemiec – Jak nie będzie odpowiedniego wydobycia zginie dwóch ludzi!

- Muszę tłumaczyć? – wrzasnął zdenerwowany rycerz – Oni jutro zabiją dwóch kolejnych!

Następnego dnia nikt już nie oponował i nie wzbraniał się przed pracą… Szlachcic i Kozak pracowali równo…

Wieczorem znowu pojawił się Dietrich…

- No… Dzisiaj nikogo nie zabiję, ale słabo poszło… Jutro musi być dwa razy lepiej albo zginie trzech ludzi…

Rycerz przetłumaczył, wściekłość ogarnęła pozostałych, ale żaden nie śmiał oponować w obecności Niemca…

- Tyraliśmy strasznie! – darł się później Mariusz Roch Kowalski – a oni i znowu każą więcej? Skończą nam się w końcu rezerwy!

- Słyszałeś? – wtrącił się rycerz – Jak nie będzie dwa razy tyle złota zabiją trzech…

- To jest chore… I tak nas zabiją…  narzekał Światłoniewski.

- Już nikt więcej nie zginie! – krzyknął rycerz – Ale musicie mnie słuchać!

Następnego dnia rycerz dwoił się i troił by motywować towarzyszy…

- Rób Światłoniewski! Bo cię Hiszpanie zabiją! Połniakowski nie obijaj się! Kotaszenko żwawiej! Górecki i Romanowski widzę was! Róbcie!

Wieczorem przyszedł Niemiec i znowu narzekał…

- Macie szczęście, że mam dzisiaj dobry humor, bo musiałbym kogoś zabić, ale jutro nie będę już tak pobłażliwy!

Dietrich jeszcze tego samego dnia zameldował się u Contezara…

- Jak idzie tym Polaczkom?

- Lepiej niż innym! Wydajność mają taką, że ho ho! Ten rycerz ich ciśnie niesamowicie! Ciągle ich straszę, że kogoś tam zabiję i to działa…

- Tak trzymać!

Epopeja polsko-indiańska (75)

II polska wyprawa do Nowego Świata. Plaża w Luizjanie…

Dowódca pułkownik Jerzy Doniecki zwołał zebranie…

- Wiemy już, że nie trafiliśmy na kolejną wyspę, potwierdziły to patrole wysłane w głąb lądu. Nie znamy jeszcze terenu, więc proponuję poruszać się ostrożnie. Przodem pójdą grupy zwiadowcze, potem główna grupa. Na dowódcę grup zwiadowczych wyznaczam rycerza Krzysztofa.

Po omówieniu wszystkich szczegółów z obozu ruszyły trzy grupy zwiadowcze: północna, północno-zachodnia i północno- wschodnia. Zwiadowcy mieli być w ciągłym kontakcie z główną grupą i w razie napotkania tubylców lub czegokolwiek podejrzanego mieli niezwłocznie o tym fakcie powiadomić.

Dowódca poszedł pożegnać się z Peterem  Van Guydenem…

- Czas rozstać się. Co postanowiłeś w sprawie Dirka Van Krupenhoffa?

Holender nie zdążył nawet odpowiedzieć…

- Statek! Statek odpływa! – wołał Budzanowski.

- Wygląda na to, że Van Krupenhoff zadecydował za ciebie – skwitował sytuację Doniecki.

- Na to wygląda pułkowniku…

- Nie pozostaje ci zatem nic innego jak tylko dołączyć do nas…

- Będę zaszczycony! Nie tylko dlatego, że nie mam innego wyjścia.

Trzy godziny po wyruszeniu zwiadowców główna grupa także opuściła obóz na plaży…

Przez pierwsze dwa dni marszu wszystko przebiegało prawidłowo, zwiadowcy znajdowali się cały czas w kontakcie z główną grupą.  Nie natrafiono w tym czasie na żadne ślady świadczące o przebywaniu w okolicy innych ludzi…

- Piękny kraj! – zachwycał się dowódca – aż dziw bierze, że nikt tu się nie osiedlił…

Trzeciego dnia stało się nieszczęście…

Wszystkie trzy grupy zwiadowcze zostały zaatakowane przez Hiszpanów. Niewoli uniknął tylko Przemysław Janczurowski, który akurat odłączył się od pozostałych przed samą napaścią, aby dotrzeć do głównej grupy z dziennym raportem.  Trochę zwlekał z udaniem się w drogę i dzięki temu widział z ukrycia całą sytuację. W pierwszej chwili chciał pośpieszyć z pomocą, ale widząc przeważające siły wroga słusznie uznał, że nie ma to najmniejszego sensu i znacznie lepiej zrobi, gdy niezwłocznie powiadomi Donieckiego o całym zajściu.

Ocalił tym samym główną grupę, gdyż Hiszpanie po krótkim postoju skierowali się właśnie na południe…

Kilka godzin później w grupie głównej podniesiono alarm…

- Wszystkich ujęto? – spytał dowódca.

- Tak – poinformował Janczurowski – Byłem w grupie z Krzysztofem Połniakowskim, Jackiem Światłoniewskim i Krzysztofem Romanowskim, ale widziałem potem, jak prowadzili pozostałych, szlachtę, Kozaków Bodczenkę i Kotaszenkę i Tatarów.

- Ilu było tych Hiszpanów?

- Nie wiem dokładnie, ale co najmniej dwustu. Nie mogę jednak zapewnić czy widziałem wszystkich. 

Śpieszyłem co koń wyskoczy by was zawiadomić, zwłaszcza że zmierzali na południe ku wam…

- Dobrze zrobiłeś – pochwalił Doniecki – Musimy zejść im z drogi i jednocześnie zorientować się ilu ich dokładnie jest.  Ale nawet jeśli dwustu to i tak mają ogromną przewagę.

W dalszej części rozmowy dowódca wypytywał o uzbrojenie i konie Hiszpanów. Natychmiast, gdy skończył rozmowę kazał wezwać Anglika Martina Swayzego Von Bigaya…

- Przydadzą nam się twoje umiejętności tropicielu… Musimy dokładnie wiedzieć ilu ich jest w tej okolicy i gdzie trzymają naszych. Podejmiesz się tego zadania?

- Podejmę! Wyruszam natychmiast!

Cały obóz gorączkowo rozpoczął przygotowania do marszu. Zdawano sobie sprawę, że Hiszpanie mogą natrafić na ich ślady, bądź też któryś ze zwiadowców mógł zostać „złamany” na torturach. Dlatego, żeby zmylić wroga przez kilka godzin jechano korytem niewielkiej rzeczki, która płynęła nieopodal. Po trzech godzinach Doniecki zarządził postój.

- Tutaj założymy obóz. Idealne miejsce, te skały z tyłu zapewnią nam bezpieczeństwo. Trzeba szybko dostosować je do obrony.

W ślad za nimi posuwali się dawni mieszkańcy „dziury w ścianie” na statku „Neptica”…

- Co się dzieje? – dziwił się Dawid „Szpiegu” Łęckowski – skąd ta nagła panika i ten marsz rzeką?

- Nie wiem, ale myślę, że póki co należy ich się trzymać – zastanawiał się Ślązak Szmicior.

- Dzicy? – rzucił nagle Szpiegu.

- Głodny jestem! – narzekał Marian Łuszczyński.

Grupa Szmiciora, czy jak sam ją nazywał – banda Szmiciora, nie składała się już ze wszystkich mieszkańców „dziury w ścianie”… Jarosław z Cebulewa i Bartłomiej Głuchowski dołączyli do ludzi Donieckiego, który nie mógł nadziwić się skąd oni się wytrzasnęli… Obaj znaleźli się wśród zwiadowców ujętych przez Hiszpanów… Włocha Prostaccio nikt nie widział od początku wylądowania na stałym lądzie…

Trwały gorączkowe przygotowania do ewentualnej obrony… Anna Żbikowska od pewnego czasu obserwowała Agnieszkę Dębską… Od momentu pojawienia się Hiszpanów Dębska cały czas trzymała łuk w ręce, sprawdzała strzały i w ogóle zachowywała się dziwnie… Żbikowska nie śmiała pytać dlaczego tak się dzieje, ale gdy zobaczyła, że jej przyjaciółka kieruje się w stronę koni nie wytrzymała…

- Co chcesz zrobić?

Dębska obróciła się, ale nic nie odpowiedziała…

- Nie zostawiaj mnie! – lamentowała ze łzami w oczach Żbikowska.

- Przestań Anno, nie powstrzymasz mnie! Poza tym nie zostaniesz sama, jest przecież Koszyńska…

- Ona? Poza Szlachtowskim świata  nie widzi!

- Muszę jechać! Od teraz nazywam się Jagna!

- Jagna? Jak jechać? Gdzie jechać? Po co?

- Muszę! Do zobaczenia!

- Agnieszka!

Dębska zwinnie wskoczyła na upatrzonego wcześniej wierzchowca i błyskawicznie odjechała…

Jagna pędziła jak oszalała, dopiero po godzinie zatrzymała konia, zeszła na ziemię i spokojnie zastanawiała się jaki plan obrać…

- Znowu jestem w swoim żywiole… - powiedziała sama do siebie i zaczęła wspominać dawne czasy, gdy podczas pobytu u ciotki na Ukrainie bawiła się wraz z kuzynami…  Tak się złożyło, że ciotka nie miała żadnej córki, tylko samych synów, więc Jagna chcąc nie chcąc przebywając w ich towarzystwie bawiła się w strzelanie z łuku, jazdę konno itd. Była jedyną dziewczyną w grupie, ale szybko okazało się, że miała zdolności większe niż kuzyni… Szybko nabrała takiej wprawy, zwłaszcza w strzelaniu i jeździe konnej, że kuzyni zostawali daleko z tyłu… Gdy liczyła szesnaście wiosen na terytorium Rzeczypospolitej bardzo często wjeżdżały tatarskie czambuły… Akurat mały oddział Tatarów działał w okolicy, gdzie mieszkała jej ciotka… Nie było regularnego wojska w tych rejonach, więc Tatarzy napadali na kolejne wsie, paląc, mordując, rabując i przy okazji biorąc obfity jasyr… Jagna zwołała kuzynów oraz mężczyzn mogących nosić broń z najbliższej okolicy i w sile 15 osób postanowiła urządzić zasadzkę na Tatarów, którzy posuwali się właśnie w ich stronę… Wróg miał ponad trzykrotną przewagę… Jagna błysnęła jednak talentem dowódczym, a także celnym okiem – sama powaliła z łuku dziesięciu Tatarów… W efekcie Polacy odnieśli spektakularne zwycięstwo, uszło zaledwie kilku przeciwników, jasyr został uwolniony… Jagna została bohaterem okolicy…

- Dość wspomnień – ponownie rzekła do siebie – Czas działać! Muszę ich ratować!

Kobieta ponownie wsiadła na konia i ruszyła, tym razem już ostrożniej, bacznie obserwując i nadsłuchując… Po kilku kwadransach takiej jazdy natknęła się na ślady koni… Już po pobieżnej analizie stwierdziła, że musieli tędy przejeżdżać Hiszpanie…

- Wygląda na to, że nas nie ścigają… Chyba, że to inny oddział lub rozdzielili się…

Jagna zastanowiła się chwilę, po czym postanowiła ruszyć za tropem, który wiódł na południe, a po godzinie zaczął skręcać bardziej ku zachodowi…

- Dokąd oni jadą? – zastanawiała się.

Tymczasem w obozie Donieckiego najważniejsze prace związane z przystosowaniem tego miejsca do obrony zostały wykonane…

- Czarnienko! Gibbencione! – zawołał dowódca – Pojedźcie na tamto wzgórze. Doskonale musi być widać stamtąd całą okolicę. Obserwujcie!

Kozak i Włoch ruszyli natychmiast na stanowisko i już po pół godzinie byli na miejscu.

- Doniecki miał rację – stwierdził Czarnienko – Wszystko stąd widać jak na tacy. Łatwo wypatrzymy zbliżających się Hiszpanów, a i nasz obóz dobrze stąd widać.

- Idę spać – rzekł Włoch – Obudź mnie jakby coś się działo, a jak nie to za dwie godziny, wtedy cię zmienię.

Do Donieckiego przyszły szefowe firmy sprzątającej Anna Hynowska i Katarzyna Madejska…

- Coś się stało? – zapytał zdziwiony pułkownik.

- Chyba tak – odparła zdenerwowana Hynowska.

- Zamieniam się w słuch…

- Zaginął Czarny Malik! – wrzasnęła Madejska.

- No właśnie – dodała druga kobieta.

- Jak zaginął? Mówcie dokładniej!

- Malik poszedł z Wiechą rozglądnąć się po okolicy – wyjaśniała Hynowska – o! Przepraszam… Z Wiechosławem, bo tak teraz każe na siebie mówić… W pewnym momencie rozdzielili się i mieli od różnych stron wrócić do obozu… Wiechosław wrócił, a Czarnego Malika nadal nie ma…

- A minęło już dwie godziny! – uzupełniła Madejska.

- Spokojnie… Może gdzieś zabłądził? Zaraz wyślę ludzi na przeszukanie okolicy…

- Jak zabłądził? – dziwiła się Hynowska – Ślepy by trafił! Te skały widać z daleka!

- Wyślę ludzi… Co innego mogę wam rzec? A ten Wiecha-Wiechosław nic mu nie zrobił? Różnie bywa…

- Nie, nie! – zawołała Madejska – Toż to przyjaciele są!

- Czasem i wśród przyjaciół różnie się dzieje…

- Niemożliwe – wtórowała Hynowska – Oni są jak bracia, lubią się.

Doniecki zgodnie z obietnicą wysłał patrole… Jeden z nich dotarł na wzgórze…

- Co jest? – zawołał Czarnienko

- Nie widzieliście Czarnego Malika? – zapytał Piotr Laszlo Tekieli – Zabłąkał się gdzieś…

- Nikogo nie widziałem. Poza wami, bo plątacie się od jakiegoś czasu po okolicy…

- Doniecki wysłał patrole… Nie wiadomo co z nim się stało… Jakbyście go wypatrzyli to dajcie znać.

- Dobrze.

Anna Żbikowska od momentu rozstania z Jagną (Agnieszka Dębska) nie mogła sobie znaleźć miejsca w obozie…

- Co się dzieje Anno?  - zaczepiła ją Andżelika Koszyńska - Ty płaczesz?

-  Agnieszka odjechała…

- Jak to odjechała? Sama?

- Tak.

- Ale po co i gdzie?

- Nie wiem dokładnie, ale chyba w stronę Hiszpanów…

- Złapią ją jeszcze i tyle. Źle zrobiła…

- Nie znasz jej, ona tak łatwo nie da się złapać…

- No, ale po co pojechała? Bohaterką chce zostać? Co ona myśli, że sama Hiszpanów pokona? Bohaterzy wyginęli pod Grunwaldem…

- Nie wiem…

- Zaraz do ciebie wrócę Anno… Muszę coś załatwić jeszcze, dobrze?

- Dobrze.

Koszyńska szła szybko do Tomasza Szlachtowskiego…

- Co za dzień! Jedna pojechała Bóg wie gdzie, druga płacze… Tomek też bez humoru…

- O! Jesteś już… - powiedział na powitanie Szlachtowski.

- Dalej rozpaczasz po Mariuszu Rochu Kowalskim?

- Nie rozumiesz Andżeliko… Ja nie rozpaczam, ja przeżywam…

- Co za różnica?

- O, właśnie… Jak ty nic nie rozumiesz…

- ?

- Z Mariuszem znamy się od dziecka… O, od takiego brzdąca… Rozumiesz? A teraz jego nie ma… Nie wiadomo czy żyje i co z nim… Nic nie wiadomo… Źle mi z tym… Muszę coś zrobić!

- Co chcesz zrobić? Poczekaj aż wróci ten angielski tropiciel… Chcesz żeby ciebie też złapali? Tak nie pomożesz Kowalskiemu!

- Może i masz rację…

- Mam!

- To co mam robić, gdy duszę mi szarpie rozpacz i niepewność za przyjacielem?!

- Nic! Wróci tropiciel, będzie coś wiadomo! A może sami Hiszpanie tu przyjdą? Zostawisz mnie samą?!

- No nie… Nie zostawię… A co ty tak z tym tropicielem? Raz kogoś znalazł i już mi wielki tropiciel!

- To sprawa załatwiona… Jak się nudzisz to idź na patrol… Czarny Malik zaginął…

- Jaki Czarny Malik znowu?

- Ten wysoki z firmy sprzątającej statki…

- A ten…

- No, już… Idź go też poszukaj, zajmiesz się czymś!

Epopeja polsko-indiańska (74)

Statek „Nefretete” zakotwiczył właśnie w Hamburgu…

- Zabawimy tu dzień, może dwa – informował Macudowski – Spraw mam kilka do załatwienia… Wszyscy, poza wartą, mają wolne… Można iść na miasto i zabawić się, co kto chce… Jutro w południe wszyscy mają być z powrotem, bo jak sprawy załatwię do tego czasu to odpływamy. Nie będę na nikogo czekał!

Po kilku dniach rejsu, nikt nie zamierzał spędzać więc czasu na pokładzie, lecz wszyscy ruszyli na miasto…

- Idziesz Agnieszko? – zapytał zbir Chochoł Agnieszki Krzemieńskiej.

- Ile razy mam mówić, że obecnie jestem Angielką Agnes Flint! – warknęła kobieta.

- Dobrze już, dobrze… Zapomnieć nie można?

- Ty zawsze zapominasz!

- Czyli nie idziesz?

- Idę! Ale nie z tobą!

- Aha, rozumiem…

Chochoł wyszedł z pokoju, nie krył zdziwienia zachowaniem kobiety…

- Nie rozumiem co się z nią dzieje! Zabrać taką na statek, oddać łóżko w kajucie i jeszcze zła jakaś! A co tam! Nie ma co się przejmować, taki piękny dzień trzeba spędzić na lądzie! Hej Dziobak!

- Tak?

- Idziemy na miasto?

- Pewnie, że tak! Daj mi chwilę!
- Dobra! Czekam na dole!

Chochoł ruszył, gdy nagle zza zakrętu wybiegł czeski stajenny Bomblicek (daleki kuzyn stajennego Bąbla z I wyprawy) i z całym impetem wpadł na zbira…

- Co robisz gamoniu?! – złościł się Chochoł.

- Prze… Przepraszam!

- Myślisz baranie jeden, że przepraszam wystarczy?

- Yyy… A co mam jeszcze zrobić?

- Po mordzie dostać!

- Ja? Ale za co?

- Przez ciebie łajzo mam teraz brudne ubranie!

- Jak to przeze mnie?

- A przez kogo niby?! Nie dość, że mnie wywróciłeś szelmo jedna to jeszcze bezczelnie się awanturujesz!

Chochoł ruszył w kierunku Bomblicka z pięściami… Stajenny zaczął uciekać...

- Nie! Panie nie! Przepraszam jeszcze raz! Zrobię co zechcesz tylko oszczędź mnie biednego!

- Teraz za późno!

Zbir złapał Bomblicka…

- Nie! – darł się stajenny – Nie, wielmożny panie, nie!

- Przestań się drzeć jak baba!

- Nie rób mi krzywdy, proszę! Zrobię co zechcesz, tylko mnie oszczędź!

- Co zechcę mówisz?

- Tak, panie mój wielmożny!

- Teraz nic mi nie przychodzi do głowy… Masz szczęście, że mi przeszło trochę… Zmykaj! Ale w swoim czasie upomnę się o to do czego się zobowiązałeś!

- Dobrze panie, dobrze!

Chochoł puścił stajennego, postanawiając na odchodne wypłacić mu jednak solidnego kopniaka... Kilka chwil później był już na lądzie i z Dziobakiem zniknęli w małej uliczce…

Bomblicek jeszcze chwilę odczuwał siłę kopniaka zbira…

- Poczekaj! Jeszcze cię kiedyś załatwię!

W tym samym momencie z kajuty wyszła Angielka …

- Stajenny?! Co tutaj robisz?!

- Yyy…

- Podglądałeś?

- Nie! Przysięgam!

- Jak powiem Chochołowi to marny twój los nicponiu!

- Nie!!! Tylko nie jemu! Już mnie prawie pobił!!! Nie!

- Pobił cię? Za co?

- W sumie to za nic…

- Jak za nic? Znam go, aż taki narwany nie jest!

- Za nic! Doskonale pani mówi po polsku…

- Uczę się…

Agnieszka przez chwilę pomyślała, że może dokuczy Chochołowi i wybierze się na miasto z Bomblickiem, ale jak szybko pojawił się ten pomysł tak szybko został zduszony…

- Idzie pani na miasto? – zapytał nagle stajenny, który wpadł na podobny pomysł, żeby  też dokuczyć zbirowi.

- Idę.

- A mogę iść z panią?

- Nie!

- Ale dlaczego? Proszę!

- Nie i jeszcze raz nie!

- Ale…

- Nie!!!

Macudowski był jeszcze w swojej kajucie, gdy wszedł do niej Wojciech Kaliski…

- Co chciałeś Wojtusiu?

- Mówiłeś, żebyśmy poszli zabawić się na miasto…

- No tak, ty też idź, poszalej trochę. Nie wiadomo ile dni żeglugi jeszcze przed nami…

- Chcę iść!

- To idź.

- Nie mam za co poszaleć! Nie dałeś mi jeszcze żadnego wynagrodzenia! Mówiłeś, że po co mi złoto na statku…

- A musisz iść?

- Tak!

- No dobrze, poczekaj, przebiorę się tylko i zaraz wyjdę.

- Dasz mi jakieś pieniądze?

- Zobaczymy. Na razie poczekaj.

Kaliski wyszedł zły z kajuty, postanowił że nie odpuści!

- Macudowski będzie musiał mi w końcu zapłacić!  - mówił pod nosem – Co za drań! Wszystkich okrada, nawet moich rodziców, a mi za służbę nie chce zapłacić!

Macudowski wyszedł po kilku minutach, rzucił Kaliskiemu monetę…

- Wystarczy Wojtusiu?

Kaliskiego omal nie rozniosło, ale powstrzymał się i zawołał:

- Nie wystarczy! Za mało!

- Oj Wojtusiu, Wojtusiu, ale ty chciwy się zrobiłeś!

- Jak chciwy? Za tę marną monetkę nawet pół obiadu w karczmie nie dostanę!

- Zróbmy inaczej! Ja zabiorę cię na obiad, dołączysz do mojej obstawy. Chwaścior i Zębiszon też z nami idą.

- Aha.

- Oddaj monetę!

- Jak to?

- Skoro idziesz ze mną to ja zapłacę za obiad!

- Ale miałem poszaleć też!

- Poszalejesz, już ja ci załatwię, że poszalejesz!

Kaliski był przygnębiony, denerwowało go to, że Macudowski nie płaci mu pensji…

- Głowa do góry Wojtusiu! – zawołał Macudowski – Myślisz, że ja nie potrafię się bawić? Idziemy załatwić sprawy, a potem zafunduję ci taki wieczór, że do śmierci go nie zapomnisz! Kobiety, wino i śpiew razy dwa! Kolejność dowolna!

Kaliski i zbirzy spojrzeli po sobie zdziwieniem, po czym ruszyli za Macudowskim, który żwawo wysforował naprzód… Po pewnym czasie natrafili na człowieka śpiącego  z lutnią na środku ulicy…

- Człowieku! – zawołał Macudowski – Czemu śpisz na ulicy? Ludzie przejść  nie mogą!

- Eeeee? – rozdarł się rozbudzony.

- Złaź z drogi, bo cię oćwiczyć każę!

- Eeee….

- Zębiszon! Usuń tego barana z drogi, bo sam to zrobię!

Zbir ruszył we wskazanym kierunku, ale człowiek z lutnią najwyraźniej przestraszył się, dał znać, że sam usunie się z drogi…

Gdy przeszli rozległa się muzyka, tak piękna, że Macudowski zatrzymał się i słuchał…

Gdy lutniarz przestał Macudowski wrócił i zapytał:

- Kim jesteś?

- Eeee?

- Nie umiesz nic innego? Pytam kim jesteś?

- Iwan Zbereznikow.

- Rusin?

- Rosjanin.

- Co tu robisz w Hamburgu?

Zbereznikow uśmiechnął się tylko…

- Powiedzmy, że jestem rosyjskim poszukiwaczem przygód.

- Pięknie grasz Iwanie. Czy śpiewasz także?

- Śpiewam.

- Przyłącz się do nas.

- A wy to kto?

- Polacy. Jestem zacny Macudowski, płyniemy w nieznane, bo taki mam … kaprys.

- Musisz być bogaty, skoro pozwalasz sobie na płynięcie w nieznane…

- Jestem zamożny…

Kaliski słysząc to dostał ataku kaszlu…

- A temu co?

- Przeziębić się musiał… To co idziesz z nami?

- Nie mam w tej chwili nic innego do roboty, więc… Zgoda!

Na statku zostało tylko kilku wartowników nad którymi dowództwo miał szlachcic Sebastian Sokoliński… Z nudów przechadzał się po pokładzie, w pewnym momencie zatrzymał się koło kuchni i zaintrygował go hałas stamtąd nadchodzący… Wszedł do środka i zobaczył dwie kobiety krzątające się po kuchni…

- Czeszki!

- Co chciałeś? – zapytała Dominika Guzikova – Dzisiaj kuchnia nieczynna!

- A wy czemu nie poszłyście na miasto?

- A co my miasta nie widziały? – wtrąciła się Sabina Sviderkova – A ty po co tutaj przyszedł?

- A tak…

- Aha…

- A co wy w tej kuchni robicie, skoro same powiedziałyście, że nieczynna?

- Knedliki na jutro szykujemy… Dużo z tym roboty, więc już dzisiaj sobie zaczęłyśmy.  Jutro będzie lżej.

- A ty… - zwrócił się Sokoliński do Guzikovej – Nie poszłabyś ze mną na pokład, pochodzić po nim?

Guzikova nie zdążyła odpowiedzieć, raz że była zdziwiona nieoczekiwaną propozycją szlachcica, dwa że ubiegła ją Sviderkova…

- A zmykaj waćpan już stąd! Amorów się zachciało? A ja sama będę knedliki robiła?!

Sokoliński wyraźnie zawstydzony pożegnał się i  wybiegł z kuchni…

- A co ty tak z tej kuchni jak z procy wylatujesz? – zawołał zdziwiony Krystian Szałajdowski.

- Normalnie idę…

- Tak, tak.

- A ty co? Nie poszedłeś na miasto?

- Nie chcę mi się, ale mam pękatą flaszeczkę wina! Zapraszam do siebie, bo przecież sam pić nie będę!

- Na służbie jestem...

- Oj tam, oj tam!

- No tak.

- Bo sam wypiję!

- Idziemy!

Agnes Flint (Agnieszka Krzemieńska) przechadzała się po centrum Hamburga, gdy w pewnym momencie natrafiła na młodą dziewczynę siedzącą w pobliżu kościoła… Dziewczyna uśmiechała się, Agnieszka nie wiedziała czy do kogoś czy może do niej… W końcu zrozumiała, że do niej, podeszła bliżej…

- Co się do mnie uśmiechasz, co?

Dziewczyna popatrzyła chwilę na Agnieszkę, następnie dała do zrozumienia, że nic nie rozumie i ponownie na jej ustach rozbłysnął radosny uśmiech…

- Kurczę, faktycznie… - rzekła do siebie Agnieszka – Nie jesteśmy w Polsce, tylko w Hamburgu… Tylko, że ty mi na Germankę nie wyglądasz… Jak się nazywasz?

- Rodaccio. Evelina Rodaccio – odparła dziewczyna, bardziej domyślając się o co chodzi Krzemieńskiej niż rozumiejąc.

- Włoszka? – ucieszyła się Polka – Doskonale! Znam trochę włoski!

Znajomość języka włoskiego faktycznie nie okazała się bardzo mocna, ale pozwoliła na jakąś, umiarkowaną co prawda, ale zawsze komunikację. W trakcie rozmowy okazało się, że Włoszka od tygodnia poszukuje swojego stryja z którym przybyła do Hamburga… Straciła już dawno nadzieję, ale nie uśmiech… W końcu Agnieszka zaproponowała Włoszce, żeby z nią poszła na statek…

- Jak ten twój stryj już od tygodnia nie wraca to nie ma co czekać…

- Oszczędności mi się już też powoli kończą…

- No widzisz, musisz iść ze mną. Pomogę ci!

- Dobrze!

Obie wracały na pokład, wieczór już zbliżał się nieubłaganie…

- Ciekawe co Chochoł na to… - zastanawiała się w myślach Agnieszka…

Zbir Chochoł tymczasem od wielu godzin bawił się karczmie „U Helgi”… Dotarli tam razem ze zbirem Dziobakiem, a wkrótce potem dołączył do nich zbir Jamróz… Najwięcej ochoty do zabawy przejawiał właśnie ten ostatni, energia go wręcz rozpierała… Tańczył, skakał, Niemki biły mu brawo…

- Dziobak? – zaczął rozmowę Chochoł

- Co jest?

- Nie zastanawia cię czemu w tej karczmie są same kobiety?

- No, nie patrzyłem dokładnie…

- Same baby są! – syknął Chochoł – i do tego stare i brzydkie! Nie jest to podejrzane?!

- No, w sumie trochę tak…

- Trochę? A ten – Chochoł wskazał na Jamroza – tańczy i skacze przed nimi jakby to jakieś młódki były!Co on oczu nie ma?!

- Widziałeś ile on wypił?

- To wiele tłumaczy, ale nie wszystko…

- Co o tym wszystkim myślisz?

- Trzeba Jamroza ratować! Nie pijemy już więcej!

- Łatwo powiedzieć! Te baby co chwilę przychodzą i nalewają!

- Będziemy wylewać! O, tam jest jakieś wiaderko…

- Coś mi się wydaje, że musimy pośpieszyć się z tym ratowaniem Jamroza!

- Czemu?

- Zobacz co się dzieje!

Jamróz wciąż wesoło podrygiwał po sali, ale już nie sam, bo trzy Niemki zaczęły tańczyć wokół niego…

- Dziobak! Działajmy! Póki nie będzie za późno!

To mówiąc Chochoł wypadł na środek sali i tanecznie zbliżał się do Jamroza… Dziobak posuwał się tuż za nim…

Pozostałe Niemki widząc to żwawo ruszyły ku nim, powstało małe zamieszanie, które wykorzystali Chochoł z Dziobakiem. Ciągnąc za sobą ogromnie pijanego Jamroza szczęśliwie opuścili karczmę… W końcu wzięli go na ręce i szybko oddalali się od karczmy…

Nie byli jeszcze daleko, gdy ujrzeli, że z karczmy zaczęły wybiegać Niemki i biec w ich kierunku…

- Rany boskie! – zawołał Dziobak – Wiejemy!

We dwójkę pewnie by bez większych problemów uciekli, ale musieli jeszcze taszczyć nieprzytomnego Jamroza, który właściwie całkowicie „odpłynął”…

- Nie damy rady z nim! – darł się Dziobak – Doganiają nas!

- Przecież go nie zostawimy z tym niemieckim babciom!

- Jak na babcie to szybko biegają! Schowajmy go w krzakach, potem wrócimy!

- Nie! Dostrzegą go i będzie po nim! Bierz go i uciekaj, ja je zatrzymam!

Chochoł podniósł z ziemi kij, czekał chwilę, a gdy podbiegły Niemki zaczął nim machać tak jakby chciał się nim od nich opędzać… Niemki rozbiegły się, w pewnym momencie zbir poczuł potężny cios na szczęce…  Aż ukląkł…

- To wy tak ze mną? Teraz dopiero zatańczymy! – zawołał wściekle – Nie wypadało mi bić kobiet, ale jak wy tak ze mną!

Chochoł chwycił najbliższą Niemkę i cisnął nią o ścianę budynku… Pozostałe zatrzymały się, ale za chwilę ruszyły do szturmu na zbira… Chochoł dzielnie machał rękoma i co chwilę jakaś Niemka lądowała na ziemi… Po kilku minutach została tylko jedna… Kobieta wyglądała strasznie, taki babochłop… Była wyższa od Chochoła, chociaż zbir  był dość wysoki, dwa razy cięższa i prawie dwa razy starsza…

- No chodź! – zachęcał ją Chochoł.

Niemka zbliżała się, zbir wyprowadził cios, ale kobieta zrobiła unik i skontrowała go potężnym sierpem po którym wylądował na ziemi…

- A to pewnie wcześniej też ty… - przypomniał sobie pierwszy cios podczas walki.

Zbir ledwie podniósł się z ziemi, a już znowu zainkasował kolejny cios, tym razem z kolana… Następnie Niemka rzuciła się na niego i zaczęła go okładać pięściami jak popadnie… Chochoł odepchnął ją nogami i… rzucił się do ucieczki, zwłaszcza że z karczmy zaczęły biec w ich kierunku następne kobiety…

- Nie ma sensu! – uciekał tłumacząc się sam do siebie – Najważniejsze, że oni są już bezpieczni…

Biegł tak i biegł, aż przestał słyszeć odgłosy pościgu… Zatrzymał się na chwilę by odpocząć, gdy nagle zza rogu wyszedł Macudowski…

- O! Chochoł! Co tu robisz?

- Wracam powoli na statek, a wy?

- My też! Bawiliśmy się świetnie, prawda Wojtusiu?

- Prawda…

Kaliski był wściekły! Cały wieczór spędził asystując Macudowskiemu w załatwianiu różnych spraw, potem dopiero poszli do jakiejś gospody, w której Macudowski zamówił dzban wina… Tylko jeden! Tłumaczył się tym, że zapomniał sakiewki! Kaliski miał tego dość! Wszyscy z załogi bawili się pewnie doskonale, ale nie on!

Epopeja polsko-indiańska (70)

Bezludna wyspa…

Bezludna już tylko z nazwy, bo jak pamiętamy z 68 części statek wiozący II polską wyprawę wysadził na niej kilka osób: Kozaków Pastuszenkę i Baliczenkę, Tatara Mijagibeja, członka firmy sprzątającej Morawca i szlachciankę Kingę Kabatowską. Na tej samej wyspie wcześniej Hiszpanie zostawili kucharza I polskiej wyprawy Janusza Rysia, w między czasie pojawił się tubylec, którego Janusz przygarnął i nazwał Pinio…

I właśnie Pinio wracając z połowu ryb zauważył moment, gdy na plażę wysadzano wspomniane osoby, widział też polski statek… Pobiegł szybko do Rysia, by mu o tym powiedzieć…

- Pana Jana! Pana Jana! – wołał zbliżając się do chaty Rysia.

- Ile razy gamoniu mam powtarzać?! – denerwował się Janusz – Żadne „pana Jana”, lecz Panie Januszu!

- Panie Janusza! Panie Janusza!

- Skaranie boskie z tym tępakiem! Choć już teraz lepiej… Gdzie ryby? Znowu wracasz z pustymi rękoma?! Skórę zaraz wygarbuję to popamiętasz!

- Panie Janusza! Pełno ludzia!

- Jakiego ludzia?

- Pełno ludzia na plaża!

- Hiszpanie?

- Ja nie wiedzieć… Pana Janusza musi sama iść i widzieć! Ja się bać!

- Czego baranie jeden? Prowadź! – Ryś ruszył, ale zatrzymał się na chwilę i spojrzał w kierunku chaty - Pieszczoch! Pilnuj domu! Niedługo wracamy.

Pinio prowadził Rysia w kierunku, gdzie widział polski statek i ludzi z niego wysiadających na brzeg. Jakie było jego zdziwienie, gdy dotarli na miejsce…

- No i gdzie ten statek matole? – denerwował się kucharz.

- To na pewna ta miejsca! Muszą gdzieś iść…

- Jak ty gadasz? Kto cię polskiego uczył bęcwale?

- Pana Janusza…

- Nawet się nikomu do tego nie przyznawaj, bo spaliłbym się ze wstydu! Ciebie to nawet Jan Długosz polskiego by dobrze nie nauczył, za tępy jesteś! Masz szczęście, że cię lubię. Idziemy zobaczyć, bo jak faktycznie ktoś tu był to jakieś ślady musiał zostawić albo ci się przewidziało…

- Kto to być Długosz? Ja nie być tępy…

- Ty być tępy! Długosz to był taki znany polski kronikarz…

- Co to być kronikarz?

- I tak nie zrozumiesz, ale dobrze… powiem ci później. Teraz idziemy zobaczyć te ślady. Prowadź, gdzie ich widziałeś…

Pinio zaprowadził Janusza w miejsce gdzie widział ludzi na plaży i faktycznie od razu zobaczyli ślady…

- Miałeś rację gamoniu… Idziemy za tropem!

Po krótkim podążaniu za tropem obaj usłyszeli głosy…

- Cicho! – szepnął Ryś, a za chwilę powiedział głośniej bardzo zdumiony... – Jeśli się nie mylę to ich rozumiem!

Trudno, żeby było inaczej, gdyż rozmowa prowadzona była w języku polskim… Właściwie był to język mieszany, z pogranicza polsko-ruskiego… Janusz podkradł się bliżej by przysłuchać się rozmowie…

- My to co innego… - mówił Kozak Pastuszenko – Nas potraktowano jak buntowników, ale ty Baliczenko czemu zostałeś?

- Ja? Miałem już dość tej morskiej podróży! A tu mi się podoba!

- Ale to tylko wyspa! Jesteśmy tutaj uwięzieni!

- Będzie dobrze… Poczekaj! – Baliczenko spojrzał w stronę zarośli – Tam coś jest! Zwierzę albo człowiek!

Ryś zorientował się, że nieznajomi spostrzegli go, więc nie wiele się namyślając wyskoczył z ukrycia…

- O! Szelmy, Hultaje! Co tu robicie?

Kozacy byli tak zaskoczeni, że w pierwszej chwili zaniemówili… Więcej przytomności umysłu zachował Mijagibej, który ruszył na kucharza  z szablą… Ryś nie czekał, aż Tatar zamierzy się na niego, ale pierwszy zdzielił go drągiem. Mijagibej padł nieprzytomny na ziemię…

- Zaraz, czekajcie! – zawołał Baliczenko – Przecież on mówi po polsku! Spokój! Nie denerwuj się człowieku, siadaj z nami do ogniska i mów skąd się tutaj wziąłeś!

Ryś uspokoił się nieco, widząc pojednawcze sygnały podszedł bliżej, cały czas jednak zachowując dystans…

- Zaraz z wami usiądę, ale muszę znać dać moim ludziom – kłamał kucharz – żeby nie ruszyli na was albo nie usiekli z łuków…

- A… To nie sam jesteś… - przerwał mu Pastuszenko.

- Nie! – odparł Ryś – Jestem królem tej wyspy!

- A kim są twoi ludzie? – zapytał Morawiec, który wcześniej siedział cicho przy ognisku.

- Miejscowi. Gdy przybyłem na tę wyspę toczyłem z nimi walki, ale w końcu zobaczyli, że nie ma ze mną żartów – kłamał jak z nut Ryś – i zrobili mnie swoim królem.

- Ale skąd się tutaj wziąłeś? – dopytywał się Baliczenko.

- A wy? – odpowiedział pytaniem na pytanie kucharz.

Baliczenko nie chciał przyznać się, że zostali wyrzuceni ze statku II wyprawy… W sumie nie on, ale pozostali… Błyskawicznie jednak wymyślił odpowiednią historię…

- Płynęliśmy na hiszpańskim statku, ale popadliśmy w konflikt z załogą i nas tu dranie wysadzili…

- Ha ha ha! – roześmiał się Ryś – To prawie tak samo jak ja…

- To znaczy jak tak samo? – zdziwił się Kozak.

- No mnie tutaj też Hiszpanie przywieźli…

- Jak to?

- A tak to! Najpierw siedziałem u nich w lochu, a potem hultaje uznali, że mnie tutaj zostawią…

- Niesamowite! – zdumiał się Morawiec.

- Ale skąd się wziąłeś w hiszpańskim lochu? – zapytał Pastuszenko.

- Jak to skąd? Brałem udział w polskiej wyprawie i mnie te hiszpańskie barany uwięziły…

- A co się stało z pozostałymi?

- Tego nie wiem dokładnie, ale pewnie żyją, bo wcześniej wysiedli…

- A ty czemu nie wysiadłeś wcześniej?

- Za dużo pytań zadajecie! – zdenerwował się Ryś – Powiedzmy, że się zasiedziałem! Dobra! Idę do siebie! Powiem moim ludziom, żeby was nie atakowali, a jutro zobaczymy co z wami zrobię.

- Jak to co z nami zrobisz? – zdziwił się Morawiec.

- Idę! Jutro dwie godziny po świcie przyjdę znów!

Ryś oddalił się szybko, przy ognisku zapanowało ożywienie…

- Słyszeliście co on powiedział? – denerwował się Morawiec – Zobaczy jutro co z nami zrobi…

- Dziwny człek, ale musimy uważać. Jest królem tych dzikusów, więc musimy się z nim liczyć – podsumował Baliczenko.

- Jest nas czterech, a tych dzikich może być cała masa – dodał Pastuszenko – Trzeba będzie się z tym dziadkiem ułożyć jakoś. Morawiec! Zobacz co z tym Mijagibejem! Żyje chyba, bo się rusza…

Morawiec podszedł do Tatara, który powoli dochodził do siebie po uderzeniu drągiem…