Epopeja polsko-indiańska (74)

Statek „Nefretete” zakotwiczył właśnie w Hamburgu…

- Zabawimy tu dzień, może dwa – informował Macudowski – Spraw mam kilka do załatwienia… Wszyscy, poza wartą, mają wolne… Można iść na miasto i zabawić się, co kto chce… Jutro w południe wszyscy mają być z powrotem, bo jak sprawy załatwię do tego czasu to odpływamy. Nie będę na nikogo czekał!

Po kilku dniach rejsu, nikt nie zamierzał spędzać więc czasu na pokładzie, lecz wszyscy ruszyli na miasto…

- Idziesz Agnieszko? – zapytał zbir Chochoł Agnieszki Krzemieńskiej.

- Ile razy mam mówić, że obecnie jestem Angielką Agnes Flint! – warknęła kobieta.

- Dobrze już, dobrze… Zapomnieć nie można?

- Ty zawsze zapominasz!

- Czyli nie idziesz?

- Idę! Ale nie z tobą!

- Aha, rozumiem…

Chochoł wyszedł z pokoju, nie krył zdziwienia zachowaniem kobiety…

- Nie rozumiem co się z nią dzieje! Zabrać taką na statek, oddać łóżko w kajucie i jeszcze zła jakaś! A co tam! Nie ma co się przejmować, taki piękny dzień trzeba spędzić na lądzie! Hej Dziobak!

- Tak?

- Idziemy na miasto?

- Pewnie, że tak! Daj mi chwilę!
- Dobra! Czekam na dole!

Chochoł ruszył, gdy nagle zza zakrętu wybiegł czeski stajenny Bomblicek (daleki kuzyn stajennego Bąbla z I wyprawy) i z całym impetem wpadł na zbira…

- Co robisz gamoniu?! – złościł się Chochoł.

- Prze… Przepraszam!

- Myślisz baranie jeden, że przepraszam wystarczy?

- Yyy… A co mam jeszcze zrobić?

- Po mordzie dostać!

- Ja? Ale za co?

- Przez ciebie łajzo mam teraz brudne ubranie!

- Jak to przeze mnie?

- A przez kogo niby?! Nie dość, że mnie wywróciłeś szelmo jedna to jeszcze bezczelnie się awanturujesz!

Chochoł ruszył w kierunku Bomblicka z pięściami… Stajenny zaczął uciekać...

- Nie! Panie nie! Przepraszam jeszcze raz! Zrobię co zechcesz tylko oszczędź mnie biednego!

- Teraz za późno!

Zbir złapał Bomblicka…

- Nie! – darł się stajenny – Nie, wielmożny panie, nie!

- Przestań się drzeć jak baba!

- Nie rób mi krzywdy, proszę! Zrobię co zechcesz, tylko mnie oszczędź!

- Co zechcę mówisz?

- Tak, panie mój wielmożny!

- Teraz nic mi nie przychodzi do głowy… Masz szczęście, że mi przeszło trochę… Zmykaj! Ale w swoim czasie upomnę się o to do czego się zobowiązałeś!

- Dobrze panie, dobrze!

Chochoł puścił stajennego, postanawiając na odchodne wypłacić mu jednak solidnego kopniaka... Kilka chwil później był już na lądzie i z Dziobakiem zniknęli w małej uliczce…

Bomblicek jeszcze chwilę odczuwał siłę kopniaka zbira…

- Poczekaj! Jeszcze cię kiedyś załatwię!

W tym samym momencie z kajuty wyszła Angielka …

- Stajenny?! Co tutaj robisz?!

- Yyy…

- Podglądałeś?

- Nie! Przysięgam!

- Jak powiem Chochołowi to marny twój los nicponiu!

- Nie!!! Tylko nie jemu! Już mnie prawie pobił!!! Nie!

- Pobił cię? Za co?

- W sumie to za nic…

- Jak za nic? Znam go, aż taki narwany nie jest!

- Za nic! Doskonale pani mówi po polsku…

- Uczę się…

Agnieszka przez chwilę pomyślała, że może dokuczy Chochołowi i wybierze się na miasto z Bomblickiem, ale jak szybko pojawił się ten pomysł tak szybko został zduszony…

- Idzie pani na miasto? – zapytał nagle stajenny, który wpadł na podobny pomysł, żeby  też dokuczyć zbirowi.

- Idę.

- A mogę iść z panią?

- Nie!

- Ale dlaczego? Proszę!

- Nie i jeszcze raz nie!

- Ale…

- Nie!!!

Macudowski był jeszcze w swojej kajucie, gdy wszedł do niej Wojciech Kaliski…

- Co chciałeś Wojtusiu?

- Mówiłeś, żebyśmy poszli zabawić się na miasto…

- No tak, ty też idź, poszalej trochę. Nie wiadomo ile dni żeglugi jeszcze przed nami…

- Chcę iść!

- To idź.

- Nie mam za co poszaleć! Nie dałeś mi jeszcze żadnego wynagrodzenia! Mówiłeś, że po co mi złoto na statku…

- A musisz iść?

- Tak!

- No dobrze, poczekaj, przebiorę się tylko i zaraz wyjdę.

- Dasz mi jakieś pieniądze?

- Zobaczymy. Na razie poczekaj.

Kaliski wyszedł zły z kajuty, postanowił że nie odpuści!

- Macudowski będzie musiał mi w końcu zapłacić!  - mówił pod nosem – Co za drań! Wszystkich okrada, nawet moich rodziców, a mi za służbę nie chce zapłacić!

Macudowski wyszedł po kilku minutach, rzucił Kaliskiemu monetę…

- Wystarczy Wojtusiu?

Kaliskiego omal nie rozniosło, ale powstrzymał się i zawołał:

- Nie wystarczy! Za mało!

- Oj Wojtusiu, Wojtusiu, ale ty chciwy się zrobiłeś!

- Jak chciwy? Za tę marną monetkę nawet pół obiadu w karczmie nie dostanę!

- Zróbmy inaczej! Ja zabiorę cię na obiad, dołączysz do mojej obstawy. Chwaścior i Zębiszon też z nami idą.

- Aha.

- Oddaj monetę!

- Jak to?

- Skoro idziesz ze mną to ja zapłacę za obiad!

- Ale miałem poszaleć też!

- Poszalejesz, już ja ci załatwię, że poszalejesz!

Kaliski był przygnębiony, denerwowało go to, że Macudowski nie płaci mu pensji…

- Głowa do góry Wojtusiu! – zawołał Macudowski – Myślisz, że ja nie potrafię się bawić? Idziemy załatwić sprawy, a potem zafunduję ci taki wieczór, że do śmierci go nie zapomnisz! Kobiety, wino i śpiew razy dwa! Kolejność dowolna!

Kaliski i zbirzy spojrzeli po sobie zdziwieniem, po czym ruszyli za Macudowskim, który żwawo wysforował naprzód… Po pewnym czasie natrafili na człowieka śpiącego  z lutnią na środku ulicy…

- Człowieku! – zawołał Macudowski – Czemu śpisz na ulicy? Ludzie przejść  nie mogą!

- Eeeee? – rozdarł się rozbudzony.

- Złaź z drogi, bo cię oćwiczyć każę!

- Eeee….

- Zębiszon! Usuń tego barana z drogi, bo sam to zrobię!

Zbir ruszył we wskazanym kierunku, ale człowiek z lutnią najwyraźniej przestraszył się, dał znać, że sam usunie się z drogi…

Gdy przeszli rozległa się muzyka, tak piękna, że Macudowski zatrzymał się i słuchał…

Gdy lutniarz przestał Macudowski wrócił i zapytał:

- Kim jesteś?

- Eeee?

- Nie umiesz nic innego? Pytam kim jesteś?

- Iwan Zbereznikow.

- Rusin?

- Rosjanin.

- Co tu robisz w Hamburgu?

Zbereznikow uśmiechnął się tylko…

- Powiedzmy, że jestem rosyjskim poszukiwaczem przygód.

- Pięknie grasz Iwanie. Czy śpiewasz także?

- Śpiewam.

- Przyłącz się do nas.

- A wy to kto?

- Polacy. Jestem zacny Macudowski, płyniemy w nieznane, bo taki mam … kaprys.

- Musisz być bogaty, skoro pozwalasz sobie na płynięcie w nieznane…

- Jestem zamożny…

Kaliski słysząc to dostał ataku kaszlu…

- A temu co?

- Przeziębić się musiał… To co idziesz z nami?

- Nie mam w tej chwili nic innego do roboty, więc… Zgoda!

Na statku zostało tylko kilku wartowników nad którymi dowództwo miał szlachcic Sebastian Sokoliński… Z nudów przechadzał się po pokładzie, w pewnym momencie zatrzymał się koło kuchni i zaintrygował go hałas stamtąd nadchodzący… Wszedł do środka i zobaczył dwie kobiety krzątające się po kuchni…

- Czeszki!

- Co chciałeś? – zapytała Dominika Guzikova – Dzisiaj kuchnia nieczynna!

- A wy czemu nie poszłyście na miasto?

- A co my miasta nie widziały? – wtrąciła się Sabina Sviderkova – A ty po co tutaj przyszedł?

- A tak…

- Aha…

- A co wy w tej kuchni robicie, skoro same powiedziałyście, że nieczynna?

- Knedliki na jutro szykujemy… Dużo z tym roboty, więc już dzisiaj sobie zaczęłyśmy.  Jutro będzie lżej.

- A ty… - zwrócił się Sokoliński do Guzikovej – Nie poszłabyś ze mną na pokład, pochodzić po nim?

Guzikova nie zdążyła odpowiedzieć, raz że była zdziwiona nieoczekiwaną propozycją szlachcica, dwa że ubiegła ją Sviderkova…

- A zmykaj waćpan już stąd! Amorów się zachciało? A ja sama będę knedliki robiła?!

Sokoliński wyraźnie zawstydzony pożegnał się i  wybiegł z kuchni…

- A co ty tak z tej kuchni jak z procy wylatujesz? – zawołał zdziwiony Krystian Szałajdowski.

- Normalnie idę…

- Tak, tak.

- A ty co? Nie poszedłeś na miasto?

- Nie chcę mi się, ale mam pękatą flaszeczkę wina! Zapraszam do siebie, bo przecież sam pić nie będę!

- Na służbie jestem...

- Oj tam, oj tam!

- No tak.

- Bo sam wypiję!

- Idziemy!

Agnes Flint (Agnieszka Krzemieńska) przechadzała się po centrum Hamburga, gdy w pewnym momencie natrafiła na młodą dziewczynę siedzącą w pobliżu kościoła… Dziewczyna uśmiechała się, Agnieszka nie wiedziała czy do kogoś czy może do niej… W końcu zrozumiała, że do niej, podeszła bliżej…

- Co się do mnie uśmiechasz, co?

Dziewczyna popatrzyła chwilę na Agnieszkę, następnie dała do zrozumienia, że nic nie rozumie i ponownie na jej ustach rozbłysnął radosny uśmiech…

- Kurczę, faktycznie… - rzekła do siebie Agnieszka – Nie jesteśmy w Polsce, tylko w Hamburgu… Tylko, że ty mi na Germankę nie wyglądasz… Jak się nazywasz?

- Rodaccio. Evelina Rodaccio – odparła dziewczyna, bardziej domyślając się o co chodzi Krzemieńskiej niż rozumiejąc.

- Włoszka? – ucieszyła się Polka – Doskonale! Znam trochę włoski!

Znajomość języka włoskiego faktycznie nie okazała się bardzo mocna, ale pozwoliła na jakąś, umiarkowaną co prawda, ale zawsze komunikację. W trakcie rozmowy okazało się, że Włoszka od tygodnia poszukuje swojego stryja z którym przybyła do Hamburga… Straciła już dawno nadzieję, ale nie uśmiech… W końcu Agnieszka zaproponowała Włoszce, żeby z nią poszła na statek…

- Jak ten twój stryj już od tygodnia nie wraca to nie ma co czekać…

- Oszczędności mi się już też powoli kończą…

- No widzisz, musisz iść ze mną. Pomogę ci!

- Dobrze!

Obie wracały na pokład, wieczór już zbliżał się nieubłaganie…

- Ciekawe co Chochoł na to… - zastanawiała się w myślach Agnieszka…

Zbir Chochoł tymczasem od wielu godzin bawił się karczmie „U Helgi”… Dotarli tam razem ze zbirem Dziobakiem, a wkrótce potem dołączył do nich zbir Jamróz… Najwięcej ochoty do zabawy przejawiał właśnie ten ostatni, energia go wręcz rozpierała… Tańczył, skakał, Niemki biły mu brawo…

- Dziobak? – zaczął rozmowę Chochoł

- Co jest?

- Nie zastanawia cię czemu w tej karczmie są same kobiety?

- No, nie patrzyłem dokładnie…

- Same baby są! – syknął Chochoł – i do tego stare i brzydkie! Nie jest to podejrzane?!

- No, w sumie trochę tak…

- Trochę? A ten – Chochoł wskazał na Jamroza – tańczy i skacze przed nimi jakby to jakieś młódki były!Co on oczu nie ma?!

- Widziałeś ile on wypił?

- To wiele tłumaczy, ale nie wszystko…

- Co o tym wszystkim myślisz?

- Trzeba Jamroza ratować! Nie pijemy już więcej!

- Łatwo powiedzieć! Te baby co chwilę przychodzą i nalewają!

- Będziemy wylewać! O, tam jest jakieś wiaderko…

- Coś mi się wydaje, że musimy pośpieszyć się z tym ratowaniem Jamroza!

- Czemu?

- Zobacz co się dzieje!

Jamróz wciąż wesoło podrygiwał po sali, ale już nie sam, bo trzy Niemki zaczęły tańczyć wokół niego…

- Dziobak! Działajmy! Póki nie będzie za późno!

To mówiąc Chochoł wypadł na środek sali i tanecznie zbliżał się do Jamroza… Dziobak posuwał się tuż za nim…

Pozostałe Niemki widząc to żwawo ruszyły ku nim, powstało małe zamieszanie, które wykorzystali Chochoł z Dziobakiem. Ciągnąc za sobą ogromnie pijanego Jamroza szczęśliwie opuścili karczmę… W końcu wzięli go na ręce i szybko oddalali się od karczmy…

Nie byli jeszcze daleko, gdy ujrzeli, że z karczmy zaczęły wybiegać Niemki i biec w ich kierunku…

- Rany boskie! – zawołał Dziobak – Wiejemy!

We dwójkę pewnie by bez większych problemów uciekli, ale musieli jeszcze taszczyć nieprzytomnego Jamroza, który właściwie całkowicie „odpłynął”…

- Nie damy rady z nim! – darł się Dziobak – Doganiają nas!

- Przecież go nie zostawimy z tym niemieckim babciom!

- Jak na babcie to szybko biegają! Schowajmy go w krzakach, potem wrócimy!

- Nie! Dostrzegą go i będzie po nim! Bierz go i uciekaj, ja je zatrzymam!

Chochoł podniósł z ziemi kij, czekał chwilę, a gdy podbiegły Niemki zaczął nim machać tak jakby chciał się nim od nich opędzać… Niemki rozbiegły się, w pewnym momencie zbir poczuł potężny cios na szczęce…  Aż ukląkł…

- To wy tak ze mną? Teraz dopiero zatańczymy! – zawołał wściekle – Nie wypadało mi bić kobiet, ale jak wy tak ze mną!

Chochoł chwycił najbliższą Niemkę i cisnął nią o ścianę budynku… Pozostałe zatrzymały się, ale za chwilę ruszyły do szturmu na zbira… Chochoł dzielnie machał rękoma i co chwilę jakaś Niemka lądowała na ziemi… Po kilku minutach została tylko jedna… Kobieta wyglądała strasznie, taki babochłop… Była wyższa od Chochoła, chociaż zbir  był dość wysoki, dwa razy cięższa i prawie dwa razy starsza…

- No chodź! – zachęcał ją Chochoł.

Niemka zbliżała się, zbir wyprowadził cios, ale kobieta zrobiła unik i skontrowała go potężnym sierpem po którym wylądował na ziemi…

- A to pewnie wcześniej też ty… - przypomniał sobie pierwszy cios podczas walki.

Zbir ledwie podniósł się z ziemi, a już znowu zainkasował kolejny cios, tym razem z kolana… Następnie Niemka rzuciła się na niego i zaczęła go okładać pięściami jak popadnie… Chochoł odepchnął ją nogami i… rzucił się do ucieczki, zwłaszcza że z karczmy zaczęły biec w ich kierunku następne kobiety…

- Nie ma sensu! – uciekał tłumacząc się sam do siebie – Najważniejsze, że oni są już bezpieczni…

Biegł tak i biegł, aż przestał słyszeć odgłosy pościgu… Zatrzymał się na chwilę by odpocząć, gdy nagle zza rogu wyszedł Macudowski…

- O! Chochoł! Co tu robisz?

- Wracam powoli na statek, a wy?

- My też! Bawiliśmy się świetnie, prawda Wojtusiu?

- Prawda…

Kaliski był wściekły! Cały wieczór spędził asystując Macudowskiemu w załatwianiu różnych spraw, potem dopiero poszli do jakiejś gospody, w której Macudowski zamówił dzban wina… Tylko jeden! Tłumaczył się tym, że zapomniał sakiewki! Kaliski miał tego dość! Wszyscy z załogi bawili się pewnie doskonale, ale nie on!