Epopeja polsko-indiańska (59)

Statek „Neptica”.

Zgodnie z zapowiedzią szlachcianki: Agnieszka Dębska i Anna Żbikowska wybrały się na nocny spacer po pokładzie… Poruszały się wolno, bały się, żeby nie natrafić na kogoś z załogi… Nie zapominały bowiem, że znajdują się na statku nielegalnie… Powoli zbliżały się w kierunku stanowiska sternika…

- No i? – zapytała szeptem Żbikowska.

- Inny jest… Nie Johan… - odparła również szeptem Dębska.

Kobiety dłuższą chwilę w milczeniu obserwowały holenderskiego sternika, po czym Żbikowska zdziwiona ponownie zabrała głos…

- Agnieszka! Jeżeli się nie mylę to ten sternik ma niebieskie uszy…

- Też mi się tak wydaje… Chyba, że to czapka?

- Nie, to nie czapka… On ma niebieskie uszy…

- Choroba jasna! Gdzie my jesteśmy?

- A jak to duch jakiś jest?

- Uciekajmy!

Dębska już chciała ruszyć do ucieczki, ale koleżanka chwyciła ją za ramię…

- Czekaj! Ktoś idzie!

- Może to mój Johan?

- Jak to Twój?

- Tak! To on! Pewnie jest zmiana sternika… Ale co oni robią?!

- Wygląda na to, że się całują! A fe!

- Jak to się całują?! Co to ma być?! Zawsze myślałam, że to mężczyzna całuje kobietę!

- Jak widać nie zawsze… Musisz sobie odpuścić tego Johana, bo nie masz szans z tym Niebieskouszym, ha ha ha…

- Nie śmiej się, to żałosne, wręcz paskudne!

- Nie przejmuj się, na szczęście jest na tym świecie wielu mężczyzn… A już mi się zaczął podobać ten niebieski Uszatek, ha ha ha…

- Lepiej wracajmy, bo ktoś nas jeszcze zobaczy… Jeden cios tej nocy już wystarczy…

Jak tylko obie kobiety zniknęły w kajucie na pokładzie pojawiła się kolejna postać… Był to Dawid Łęckowski – Szpiegu, który został wysłany przez towarzyszy z kryjówki w ścianie z misją znalezienia żywności… Szpiegu powoli skradał się w stronę kuchni… Już był blisko, ale nagle na pokładzie pojawił się Kozak Robaczenko i zaczął się przechadzać…

- Kurczę pieczone!  - mówił Kozak sam do siebie – Nie mogę spać! Może spacer po świeżym powietrzu mi pomoże?

Robaczenko spacerował już kwadrans, w końcu znalazł się w pobliżu stanowiska sternika…

- Co tutaj robisz młodzieńcze? – zapytał łamaną polszczyzną sternik Johan – Zimno ci biedaku? Może płaszcza ci użyczyć?

- Nie, nie trzeba… Spać nie mogę, tak sobie spaceruję po pokładzie…

- Ja to bym spał, że ho ho… Szkoda, że nie znasz się na sterowaniu, bo byś mnie zastąpił… skoro i tak nie śpisz…

- Mogę!

- Nie, nie… Van Guyden by mnie potem powiesił…

- No cóż… Chciałem!

Robaczenko pochodził jeszcze chwilę po pokładzie, po czym zniknął w swojej kajucie… Szpiegu odczekał jeszcze chwilę, a następnie wszedł do kuchni… Tam błyskawicznie wziął się do pracy, na stole leżało kilka świeżych ryb, ale zlekceważył je i szukał dalej… Kilka minut później usłyszał jakiś hałas, więc nie grymasząc już zgarnął ryby ze stołu i szybko opuścił kuchnię… Niebawem okazało się, że dobrze zrobił, bowiem wszedł tam kucharz Piotr Laszlo Tekieli…

- Trzeba zacząć robić zupkę rybną – mówił do siebie pogwizdując wesoło Tekieli – Niech wreszcie ta cała dzicz się w końcu naje… a jutro z Anglikiem znowu coś złowimy… Co to? Gdzie są do diabła ciężkiego moje ryby???

Kucharz długo nie mógł uwierzyć w to co zobaczył… Stół był pusty…

- Przecież wieczorem zostawiliśmy je na stole! Psia kość! Kurza twarz! Nie może tak być!

Tekieli rozłoszczony pobiegł do kajuty Anglika…

- Wstawaj Swayze, wstawaj! Nieszczęście się stało!

- Co jest? Daj mi spać człowieku…

- Wstawaj! Ryb nie ma!

- Jak to nie ma?

- Ktoś je musiał ukraść!

- Do licha! Już idę…

Kwadrans później obaj zanurzali sieci w oceanie…

- Mam nadzieję, że coś złowimy… - mówił Swayze – bo inaczej to z nas zrobią zupę…

- Boże! Kto nam te ryby buchnął? – biadolił Tekieli – Niech go kule biją! Jakbym dorwał łobuza to od razu bym go za burtę wyrzucił!

Tymczasem Szpiegu powrócił do kryjówki w ścianie…

- I co? Przyniosłeś jakieś jedzonko? – powiedział na powitanie Jaromir z Cebulewa.

- Jak nic nie masz… - wtrącił się Bartłomiej Głuchowski – to Łuszczyński potraktuje cię jak ostatnio Tylko…

- Mam, mam… - odparł z uśmiechem Szpiegu – Trzymajcie… Akurat każdemu po jednej… a jednak nie, sześć tylko mam…

- Dawaj! – zawył z dziką radością Marian Łuszczyński – Tylko nie dostanie za karę!
- Dawaj rybkę, dawaj! – cieszył się jak niemowlę Włoch Prostaccio.

Szmicior patrzył z podziwem na Łęckowskiego, aż w końcu powiedział…

- Ty, Szpiegu, to musisz być w mojej bandzie! W bandzie Szmiciora!

- Jedz, a nie gadaj! – śmiał się Głuchowski – zobacz Marian już kończy i zaraz ci zabierze, ha ha ha…

Chwilę później po rybach zostały już tylko ości… Biedny Tylko ze łzami w oczach patrzył  jak towarzysze jedli ryby…

- Mogę chociaż ości wylizać? – rzucił nagle nieśmiało.

- A liż… - odparł Łuszczyński ze śmiechem – Mało tego. Szpiegu! Idź po jeszcze…

- Nie bardzo…

- Czemu nie bardzo? Śmigaj raz dwa po kolejne rybki! Surowe, ale zawsze!

- W kuchni to tam za bardzo nic nie mają… Nie znalazłem nic poza tymi rybami właśnie…

Powoli zaczęło świtać, do kajuty Jerzego Donieckiego przyszli członkowie firmy sprzątającej…

- O co chodzi? – zapytał dowódca.

- Nudzi się nam – odparła Anna Hynowska – My nie przyzwyczajeni do takiego nieróbstwa…

- No właśnie – dodała Katarzyna Madejska – Trza nam jakąś robotę wymyśleć…

- Aha. No nie ma problemu. Przecież wy w Gdańsku statki sprzątaliście, więc roboty wam nie zabraknie… Co prawda pan Roman Więcławski za karę myje pokład codziennie, ale nie idzie mu najlepiej, ha ha ha…

- Umyjemy jak należy! – ucieszył się Wiecha.

- Hurra! – zawołał rozradowany Czarny Malik.

- Wariaty jedne! – zaklęła cicho pod nosem Alfreda Pawłowska – a tak było fajnie…

Chwilę później cała ekipa wesoło podskakując znalazła się na pokładzie. Błyskawicznie znalazły się miotły, szczotki i wszystko co potrzebne do pucowania pokładu… Nieco wcześniej Więcławski także wziął się za mycie…

- Panu już dziękujemy! – rzekła z uśmiechem Hynowska.

- Teraz my tu sprzątamy! – zawołał z niesłychaną radością Wiecha.

Więcławski nieco zdziwiony odparł…

- Naprawdę? Nie muszę już tego robić? Z nieba mi spadliście kochani!

Kajuta rycerza Krzysztofa…

- Witajcie śpiochy! – zawołał rycerz do pozostałych mieszkańców.

- Co jest? – odparł ze złością zaspany Rafał Kafałkowski – Spać jeszcze trochę…

- E tam spać… - skwitował wesoło rycerz – dzień taki piękny, trzeba się nim cieszyć, a nie czas na spanie marnować…

- To nie marnuj… - wtrącił się rozbudzony Stanisław Jochymowski – idź się przejdź po pokładzie, a nas zostaw w spokoju…

- Mam dla was propozycję …

- Jaką znowu? – zapytał Niemiec Martin Schylder.

- Brudno tu jest… Jest osoba, która tutaj może posprzątać…

- To niech przyjdzie i posprząta – powiedział z zadowoleniem Schylder.

- Ale to dodatkowo kosztuje…

- Aha. No cóż, dopisz do rachunku, trzeba tutaj trochę ogarnąć…

- W porządku. To zaraz przyślę tę osobę.

- Jak zaraz? – zawołał zdenerwowany Kafałkowski – Śpię jeszcze! Niech przyjdzie za dwie godziny!

Kwadrans później rycerz przyprowadził Alfredę…

- O, proszę, to ta kajuta… Proszę pani Fredziu na błysk ją zrobić…

- Dobra, dobra…

Kafałkowski z Jochymowskim chcąc nie chcąc musieli wstać i wszyscy opuścili kajutę…

Dowódca II wyprawy wybrał się na spacer po pokładzie i nie mógł uwierzyć własnym oczom, wszędzie było bowiem niesamowicie czysto…

- Wy to potraficie sprzątać! – zawołał z uznaniem na widok Hynowskiej.

- Staramy się panie Doniecki, staramy! Szybko nam poszło z pokładem to teraz sprzątamy w kajutach…

- Nachwalić się was nie można – powiedział rozanielony Doniecki – Więcławski to tylko lał wodą po pokładzie, a brudno było dalej.

Dowódca jeszcze chwilę pogwarzył sobie z Hynowską, a następnie poszedł do swojej kajuty, którą w między czasie zdążyła posprzątać Madejska…

Życie na pokładzie tętniło na całego, na co z pewnością wpływ miała piękna, słoneczna pogoda, ale i pięknie wypucowany pokład…

- No i co powiesz ciekawego Czarnienko? – zagadnął Włoch Roberto Gibbencione.

- A, nie wiem… - odparł Kozak – może znowu jaki zakład?

- Chętnie, chętnie… Co proponujesz?

- Chwila. Muszę się zastanowić…

- Byle jeszcze dzisiaj – wtrącił się ze śmiechem inny Kozak Jakubiczenko.

- Spokojna twoja rozczochrana – zaripostował Czarnienko – jak taki mądry jesteś to ty coś wymyśl!

- Tak?

- A tak! Pokaż co potrafisz!

- To masz! Załóżcie się o to, który…

- Tak? – zaciekawił się Gibbencione.

- … pierwszy ląd wypatrzy! – dokończył z dzikim rykiem Jakubiczenko.

- Głupiś! – skwitował żart kolegi Czarnienko – ale wymyśliłeś.

- No, dobrze…  Teraz na poważnie… Załóżcie się o to, który…

- No no…

- … mądrzejszy! – zachichotał Jakubiczenko.

Gibbencione i Czarnienko spojrzeli po sobie i jednocześnie chwycili żartownisia za nogi, a następnie powlekli w kierunku burty … związali nogi sznurem i głową do dołu przerzucili za burtę…

- No! Teraz założymy się kiedy ci krew do głowy podejdzie, ha ha ha. Jak myślisz Gibbencione?

- Ha ha ha…

- Zwariowaliście?! Przecież ja żartowałem! – darł się wściekły Jakubiczenko.

- Ja myślę, że zemdleje do pół godziny… - typował Czarnienko.

- A ja myślę, że trochę dłużej… to twarda bestia!

- Natychmiast mnie wyciągnijcie!

W tym samym momencie po pokładzie przechadzał się rycerz Krzysztof…

- Co tu się dzieje panowie? Aha… Topicie go? Bardzo dobrze, bardzo dobrze…

Rycerz nie przepadał za Kozakiem, więc ucieszył go ten widok… Zadowolony poszedł dalej…

- Dobra! Wyciągnijmy go… - powiedział po kilku minutach Czarnienko – Już mu wystarczy…

Jakubiczenko, gdy tylko znalazł się z powrotem na pokładzie chciał rzucić się na towarzyszy, ale zapomniał, że miał związane nogi i całym ciężarem grzmotnął o pokład…

- Spokojnie, spokojnie… - powiedział spacerujący nieopodal Przemysław Janczurowski – bo dziurę w pokładzie zrobisz…

Rycerz jeszcze długo spacerował, aż w pewnym momencie dostrzegł wędrownego grajka …

- Musiałek! Co z pieśnią o mnie?

Musiałek, gdy tylko to usłyszał rzucił się do ucieczki… Rycerz puścił się w pościg za nim, ale po pewnym czasie nie wiedział już, gdzie biegnie i dał sobie spokój…

- Pewnie schował się w którejś kajucie! Dopadnę go innym razem!

Nastała pora obiadowa. Kucharzowi i Anglikowi udał się połów, więc na obiad była pożywna zupa rybna… Wszyscy byli zadowoleni, bo najedli się do syta…

- Dobra zupka! – chwalił Tekielego Janczurowski – Pyszna!

- Smakowało mi wybornie! – dodał Piotr Górecki.

- Wiesz co Swayze? – zapytał Tekieli, jak już wszyscy wyszli – zostało kilka rybek jeszcze… Wiesz co musimy zrobić?

- Wiem, śpimy w kuchni. Trzeba dopaść tego złodzieja!