Epopeja polsko-indiańska (29)

W wigwamie Bizoniego Roga trwała narada wodzów...

- Nie możemy dopuścić by tę tchórzliwą Bladą Twarz - pieklił się Ciężki Kamień, wódz Apaczów Mescalero - zamęczyć na uroczystościach żałobnych poświęconych Czerwonemu Mokasynowi! Mój ojciec, Śmiały Lis wyśmiałby nas wszystkich, gdyby to zobaczył!
- Wstyd wielki by padł na nas! - poparł go Wielki Łoś, wódz Apaczów Jicarilla.
- Mam pomysł - zaproponował Cichy Bawół - w nocy poprzedzającej uroczystości ułatwić Bladej Twarzy ucieczkę, a już za wioską musi paść zabity przez jednego z naszych wojowników...
- Nie możemy dopuścić by ktokolwiek się o tym dowiedział - wtrącił przestrzegająco Bizoni Róg.
- Gdy Blada Twarz zostanie uwolniona trzeba ją umiejętnie nakierować na straże, które wcześniej zostaną uprzedzone o tym by zabić każdego obcego w pobliżu wioski...
- A jak go pojmą i przyprowadzą z powrotem? - zapytał Czerwony Ogień, wódz Paunisów.
- To będzie wstyd - syknął Ciężki Kamień - wiem co zrobimy... Wtajemniczę Krwawego Tomahawka, który będzie czatował z kilku innymi wojownikami za wioską. Skierujemy Bladą Twarz by uciekała w ich stronę...

Wodzowie nie zdawali sobie sprawy z faktu, że są podsłuchiwani... Nieoceniony Germanopacz Ciężka Ręka zakradł się bowiem wcześniej do wigwamu i ukrył pod stosem futer. Gdy wigwam opustoszał Ciężka Ręka niepostrzeżenie wykradł się i po jakimś czasie bezpiecznie wydostał poza obręb wioski, gdzie już czekali na niego towarzysze. W międzyczasie pojawił się Bolesław Chrobry...

- Czego się Ciężka Ręka dowiedział? - zapytał syn Pratelickiego Germanopacza.

Ciężka Ręka opowiedział co udało mu się podsłuchać i zaproponował:

- Na otwarty atak nie możemy się zdecydować, ponieślibyśmy zbyt duże straty, W wiosce są nie tylko Apacze różnych szczepów, ale także i Paunisi z Arapaho. Trzeba działać podstępem, mamy szczęście, że Apacze chcą sami uwolnić Białego Skunksa.
- Żeby go zaraz potem zabić... - wtrącił Bolesław Chrobry.
- Musimy go przejąć zanim dotrze w pobliże Krwawego Tomahawka. Znam go dobrze, jego imię nie jest przypadkowe, gdy rzuci tomahawkiem jego wroga zawsze czeka śmierć. Jest w tym niedoścignionym mistrzem...
- Co mój brat Ciężka Ręka radzi zatem?
- Wodzowie chcą uniknąć wstydu na uroczystościach, ale chcą też zachować to w tajemnicy. Krwawy Tomahawk nie będzie zatem z liczną grupą wojowników, będzie ich góra kilku. Trzeba ich wcześniej unieszkodliwić, a gdy nadbiegnie Biały Skunks zabierzemy go ze sobą i uciekniemy. Z pewnością będą nas ścigać...
- Plan jest dobry - pochwalił Bolesław Chrobry - ale wydaje mi się, że wodzowie dość szybko zorientują się, że coś poszło nie po ich myśli. Krwawy Tomahawk, gdyby zabił Białego Skunksa, z pewnością chciałby się pochwalić tym czynem przed wodzami, a gdy do nich nie dorze zaczną coś podejrzewać i przybędą szybko na miejsce. Poza tym oni zabicie Bladej Twarzy nie trzymaliby w tajemnicy, lecz chcieliby to raczej nagłośnić...
- Mój brat mądrze mówi - rzekł Ciężka Ręka - ale mimo wszystko będziemy mieć wystarczająco wiele czasu by się oddalić... Apacze i tak będą musieli poczekać do świtu by odnaleźć nasze ślady...

Bolesław Chrobry po rozmowie z Ciężką Ręką oddalił się, a po godzinie jazdy dotarł do tymczasowego obozu Polomanczów, Germanopaczów, Kozakezów i członków I wyprawy. Plan Ciężkiej Ręki przypadł do gustu Pratelickiemu i pozostałym dowódcom. Na wszelki wypadek zwiadowcom podesłano wsparcie w postaci dziesięciu wojowników. Wszystko miało się wyjaśnić w nocy poprzedzającej uroczystości... Uzgodniono, że potem wszyscy czym prędzej wrócą do wioski Polomanczów, która była najlepiej przygotowana do odparcia zmasowanego ataku koalicji indiańskiej.